خواندن كه مي‌خوانند. آبرو هم نزد كساني طبيعتاً مي‌رود كه بشناسند. مثلاً شما كه نمي‌شناسيد كه آبروي كسي نمي‌رود. آن‌هايي كه مي‌شناسند ماجرا را كامل مي‌دانند و يك واژه «تنبل» تأثيري بر دانسته‌هايشان نمي‌گذارد. زيرا پيش از آن‌كه من چيزي بگويم، خود اين خانواده آن‌چنان سخن‌پراكني در ميان آشنايان راه انداختند كه نظير نداشت. همان ده سال پيش كه رفتن به دادگاه را آغاز كردند. ماجراي اين خانواده از ابتدا پنهان نبود. در ميان كساني كه آشنا هستند، اطلاع‌رساني فراوان بوده. بنابراين، اين‌كه من بگويم: خدا را شكر كه دخترم مثل مادرش تنبل نيست، يا مخاطب مي‌شناسد كه مي‌داند، يا نمي‌شناسد كه برايش مجهول است چه كسي را مي‌گويم. اسم كسي را كه نبرده‌ام. مثلاً شما آيا مي‌دانيد درباره چه كسي صحبت كرده‌ام؟ ده سال پيش مفصل تمام رفتارهاي زشت اين خانواده را در همين وبلاگ نوشتم http://rastan.parsiblog.com/Posts/70 خيلي مفصّل‌تر از يك واژه «تنبل». به گمانم خيلي هم مفيد است براي مخاطب. درس عبرت است. وقتي مشكلي براي ما پيدا مي‌شود، اگر نام نبريم، خود مشكل و مسأله را اگر خوب توصيف كنيم، ديگراني كه مي‌خوانند فرا مي‌گيرند. نقاط آسيب را ديده و عبرت مي‌گيرند. اما اگر هي پنهان كنيم، نگوييم، خب كه چه مي‌شود؟ هر روز بيشتر. يك به يك در همين چاه مي‌افتند. مگر چند نفر از كساني كه اين وبلاگ را مي‌خوانند نويسنده آن را در واقعيت مي‌شناسند تا بدانند مثلاً زن سابق وي چه كسي بوده؟ بيشتر خوانندگان ناشناس‌اند. آن چند نفري هم كه بشناسند، ماجراي طلاقي كه اتفاق افتاده با آن‌همه دادگاهي كه آن‌ها تدارك ديدند، خيلي رسواتر از مطالب بيان شده در اين وبلاگ است. مطمئن باشيد. ممنون از توجه شما.