من از سال 1376 كه كار با اينترنت را آغاز كردم، ايميل و تمام حساب‌هاي اينترنتي‌ام به اسم رسمي خودم بود و حتي تصوير خودم. از همان اول. رفقا و همكاران اما نه، همه مستعار. من مي‌گفتم: دنياي مجازي نداريم، اين هم بخشي از واقعيت است. اگر من اينم، همه‌جا اينم. و البته ماندم. همان‌طور صادق و راحت و آرام. هنوز هم هستم. پانزده سال است اين وبلاگ را دارم، هميشه هم به اسم خودم بوده، حرف‌هايم را هم راحت زده‌ام. مي‌دانيد چرا؟ چون وقتي كودك بودم وقتي مي‌ديدم مادرم چطور با فاميل‌ها تعارف مي‌كند و در نبودنشان طور ديگري، منزجر مي‌شدم. يادم هست سال‌ها پيش چند تن از هم‌كلاسي‌هايم به من مي‌گفتند: رفتار تو شبيه به انگليسي‌هاست! باورتان مي‌شود؟! به خاطر صداقت زيادي كه داشتم اين را مي‌گفتند. من البته معتقد نيستم كه انگليسي‌ها صداقت دارند. ولي من به عنوان يك مسلمان، هميشه حرفم را پيش روي طرف مقابلم مؤدبانه مي‌زنم. سال 1378 رفتم پيش مدير مدرسه معصوميه (ص)، بلوار امين، و 45 دقيقه درباره با اشتباهاتش در مديريت مدرسه صحبت كردم. خيلي دوستانه و صميمي. ولي خب ايشان طاقت نياورد و من را از مدرسه اخراج كرد! :))