ما ايراني هستيم. بوديم از اول. فرهنگ ما از عصر قاجار به اين طرف مملوّ از تعارفات دروغين است. البته كه اسم آن را هم گذاشته‌ايم احترام. قبلاً درباره با آن اين‌جا http://rastan.parsiblog.com/posts/635 نوشته بودم. نوعي انباشتگي فرهنگي. روي هم تل‌انبار شده، ادات عبارات و تعارفات و احترامات. خب ديگر آدم‌ها با هم صاف و صادق نيستند. ديگر آينه هم نيستند. مؤمني كه قرار بود مرآة مؤمن باشد. اگر بچه‌ها ياد نگيرند ناراحتي‌هايي كه از هم دارند را به هم بگويند، اول اين‌كه قادر نخواهند بود ناراحتي‌هاي يكديگر را رفع كنند. دوم اين‌كه بزرگ هم بشوند فقط عادت مي‌كنند از ديگران كينه به دل داشته و پشت سرشان غيبت كنند. ريشه غيبت عدم صداقت است. همين احترامات غيرمفيد. قطعاً بچه‌ها از هم دلگير مي‌شوند. نمي‌شود كه نشوند. حالا اگر من ارزيابي نكنم و وادار نشوند رو به هم ناراحتي‌هايشان را بگويند، رسوب مي‌كند كف دل‌شان و تبديل به كينه مي‌شود. ديگري هم نمي‌فهمد طرف مقابل چرا از او ناراحت است. ته رفتارش مي‌فهمد كه او را دوست ندارد، ولي نمي‌داند چرا. چون او در ظاهر ابراز نمي‌كند ناراحتي‌اش را كه. حرفي هم نمي‌زند. مدام احترام و تعارف و ادب. اين مي‌شود فاصله بين آدم‌ها. هي زياد مي‌شود. آن‌وقت غيبت مي‌كنند. مي‌آيند پيش من: فلاني خيلي خسيسه! خبرچين هم مي‌شوند، زيرا كينه‌ها بايد يك‌جايي بروز پيدا كند ديگر: فلاني فلان كار را كرد! يك جامعه اگر بخواهد بر آرامش بيافزايد، بايد از احترام غيرمتعارف بكاهد و ادب را بهانه نگفتن حقايق نكند. صداقت آرامش مي‌آورد. النجاة في الصدق. اما وقتي ما پشت چهره‌هاي خندان‌مان پنهان مي‌شويم، خودمان با تمام اعتراضات‌مان نسبت به رفتار فرد مقابل، تبديل به انسان‌هاي ترسناكي مي‌گرديم. حالا وقتي فاميلت را مي‌بيني، در حالي كه دارد احوال‌پرسي تو را مي‌كند، ...