آن رضايتي كه شما ملاك گرفتيد كه انسان خودش را به خاطر رضايت خداوند بشكند، مربوط به جايي است كه عمل استحبابي باشد. فرض بفرماييد خطا نكرده و اگر به نكرده خويش اعتراف كند مشكل را حل نموده و فتنه‏اي را خوابانده است. خب اين‏جا ثواب فراوان هم دارد و مصداق ايثار هم هست. اما درباره عمل خطايي كه كرده چنين نمي‏شود گفت. مثلاً بنده نسبت به شما دروغي گفته‏ام، اين مصداق بهتان است و تهمت. واجب است بر من كه در حضور همان افراد دروغ را پس گرفته و اصلاح كنم. خلاف اين حرام است و جهنم دارد. اين‏جا بحث شكستن نيست كه نصيحت كنيم: فلاني بيا و خودت را بشكن و ايثار كن! بحث اين است كه: بيا و اعتراف به تهمت كن و خود را از اين جهنمي كه در آن اوفتاده‏اي برهان! اگر از جهنم بيرون كشيد خود را، آن‏گاه زوج مي‏گويد حاضرم با چنين انسان آزاده‏اي بزيم. انسان آزاده كسي نيست كه خطا نكند، عصمت كه خاص اهل‏بيت(ع) است. اگر چه داريد كساني را كه به مرز آن دست يافته‏‏اند از استمرار بر عمل صالح. اما انسان آزاده كسي است كه پس از خطا، شهامت بازگشت و توبه را داشته باشد و مطابق فرمايش حضرت امير(ع) در نهج‏البلاغه، توبه چهار مرحله دارد، يكي از مراحل آن جبران است، جبران حق‏الناسي كه ضايع كرده‏اي و حق‏اللهي كه ادا نكرده‏اي. زوجه اگر بتواند بهتان را پس بگيرد، تازه توانسته از عمل ناصالح توبه نمايد و به جايگاه نخست برسد و زوج مي‏پذيرد كه اين خطا را ناديده بگيرد، اگر چه آب رفته به جوي باز نمي‏گردد. ولي عرض بنده اين است كه بر فرض كه اين عمل را هم زوجه بنمايد، ايثاري رخ نداده و به قول خودمان هنري نكرده است. حداكثر خطاي خود را جبران نموده! البته آن‏چه بنده از زوج مي‏دانم كسي نيست كه سخت بگيرد و عذرپذير است. بنده ايشان را اين‏گونه يافته‏ام. همان‏طور كه در مدارك قبلي پرونده هم مشاهده فرموديد، مشاور خانواده همين نظر را داشت. مي‏گفت آن‏قدر زوج آسان گرفته بود كه زوجه تصور مي‏كرد اين بار هم اگر به قهر برود به سادگي مي‏تواند بازگردد و سهم بيشتري از زندگي مطالبه كند، يعني همان قدرت رياست! عذرپذيري زوج را زوجه نيز چشيده بوده در تمام اين سنوات، لذا تا اين مرحله پيش رفت و باز هم اميد بازگشت داشت. تشكر از بزرگواري شما.