صبر را گفتند بعضي‏ها... انديشه هم كردم در اين باب. دقت كن كامنت‏گذار گرامي. دادگاه يك مشاور را معرفي كرد، يعني ما را معرفي كرد، نامه داد و تحويل دادم و نام ما را ثبت كردند در جلسات مشاوره و دو ماه طول كشيد، هر هفته جلسه. ببينيد هيچ كس به اندازه اين مشاور از زندگي بنده سر درنياوده است، البته شما استثناء مي‏باشيد به دليل اطلاع از مندرجات سايت خانوادگي. در هر صورت آن‏چه در نهايت پيشنهاد كرد طلاق بود. خيلي فكر كردم سر اين موضوع، مي‏دانيد بحث لج‏بازي، يا دوست داشتن يا منفعت نيست. عشق و علاقه را كه بايد فراموش كرد. چگونه مي‏شود اين‏طور رفتار شود با كسي و هنوز از دوست داشتن سخن بگويد. نه،‏ چنين چيزي ديگر نيست كه به ايشان هم عرض شده است. اما نگاه كردم به صبر خدا... ديدم جايي مي‏بخشد كه اميد تغيير دارد، وقتي اميدي نباشد وعده‏هاي سختي هم داده است. مهلت مي‏دهد، چندين مرتبه، ولي اگر عوض نشد مي‏گيرد. تا اميد نباشد به اصلاح، فرصت دادن فرصت‏سوزي است. نه به صلاح زوجين است و نه صلاح فرزندان كه كارشناسان امر مي‏گويند فرزند طلاق بهتر از فرزند دعوا...! بنده اميدوارم اين جدايي و طلاق كه به زودي إن‏شاءالله واقع خواهد شد صلاح همه باشد، هم زوجين و هم فرزندان. آوارگي فرزندان در خانه پر التهاب بيشتر است تا در حضور يك والد و آرامش در كنار آن. مگر آنان كه پدر يا مادر ندارند و در كودكي از دست مي‏دهند دچار معضل مي‏شوند؟! اين پدر يا مادر است كه بايد حقيقت را براي آنان واقعي بنماياند. اين شرط براي شكستن نيست، براي سنجيدن است. زوج بايد بداند اميدي به اصلاح هست يا نيست. دعوا نيست، بلكه انتخاب آينده است. هر انساني وظيفه دارد سهم خود در آينده‏اش را به نيكي ادا كند. نمي‏شود همه چيز را فدا كني براي زني كه دوباره تو را آزار خواهد داد و فرزنداني كه در اين منازعه فاسد خواهند شد و آينده‏اي كه از تو تباه خواهد كرد. اما طلاق در اسلام نعمتي است كه بعضي اديان سابق از آن محروم بودند، مي‏دانستيد؟!