من به اين حديث كاري ندارم. زيرا نه سند آن را بررسي كرده‌ام و نه خبري از درستي يا غلطي آن دارم. زماني مي‌توانم درباره يك حديث نظر بدهم كه مطمئن شوم از جانب يك انسان مرتبط با عالم غيب صادر شده باشد. ولي، آيا نبايد فرقي بين آن‌هايي كه از قدرت اختيار خود به خوبي استفاده مي‌كنند با افرادي كه به بدي وجود داشته باشد؟ امام خميني (ره) عليه ظلم يك آدم بدي كه به زور متجاوزين خارجي بر كشور ما مسلط شده بود قيام كرد. خب، او رفت، حالا اگر ما نتوانستيم اين كشور را به خوبي اداره كنيم و جلوي ظالم‌هاي جديد را بگيريم، آيا بايد من و او يكسان وارد بهشت شويم؟ خداوند ظالم نمي‌شود (نعوذبالله) اگر با من و او يكسان رفتار كند؟ قطعاً او مقامي بالاتر از من خواهد داشت و آبرويي بيشتر. ما خودمان هم در زندگي دنيايي خود جلوي پاي آدم‌هايي كه مهربان هستند و عادل بلند مي‌شويم و به آدم‌هاي پست و بي‌بندوبار توجه نمي‌كنيم. چرا؟ چون عقل ما مي‌فهمد كه هر دوي اين‌ها «اختيار» داشتند، ولي در پاسخگويي نسبت به اين قدرت، يكسان عمل نكردند. خداوند در كلام خود، قرآن، به كرّات و بارها تكرار كرده است كه از ما فقط يك چيز مي‌خواهد: عمل صالح. خب، چرا نكنيم؟ عمل صالح نكنيم و انتظار داشته باشيم با عزّت و آّبرو تشويق شويم؟ اين كه نمي‌شود. ما قدرت داريم و مي‌توانيم عمل صالح كنيم. حالا البته قدرت‌ها متفاوت است. يكي مثل امام خميني (ره) علم بيشتري كسب كرده و آن‌قدر خوب رفتار كرده كه مردم بيشتر توجه دارند، پس قدرت بيشتري دارد، او قطعاً بيشتر مسئول است. من اما كوچك، ضعيف، كمتر در جامعه خدمت كرده، قدرتم كمتر. خب من مسئوليت كمتري دارم. خدا هم از من انتظار كمتري دارد طبيعتاً. حالا همين انتظار را هم اگر برآورده نكنم، اين عيب بر خداوند و خلقت اوست و نظام آفرينش. نه! اين عيب من است. لايكلف الله نفساً الا وسعها. خداوند هر انساني را به اندازه قدرتي كه دارد عقاب مي‌كند و مجازات...