ابتهاجي كه برايم پديد مي‌آيد قابل وصف نيست، آن‌هنگام كه مي‌يابم فردي را توانسته منفعت برساند، خُرده‌مطلبي كه نگاشته شده به دستم. چرا؟! زيرا مي‌دانم كوچك‌تر از آنم كه ياري توانم، پس اگر خدمتي حاصل شده، نه به دست حقير، كه لطف پروردگار است. اين را كه مي‌بينم، لذتي فوق تصوّر مي‌برم. از چه؟! از اين‌كه لطف حضرت حق همراه است و كوچك‌ترين‌هاي عالم را نيز از ياد و خاطر نبرده، به اين بنده خردسالش توجه دارد و منّت مي‌گذارد. از ديدن كامنت شما خرسند شدم و خداي را سپاس گفتم. اميد كه خداوند راه هدايت و صلاح را به همه‌مان نشان دهد و عمر همگي‌مان را بابركت و مفيد مقرّر كند. حق يارتان!

تشكر!