سلام. ازدواج وقتي صورت مي‌گيرد، طرفين بر مبناي عاطفه، عشق و محبت زندگي خود را آغاز مي‌كنند. اساس و ركن خانواده همين ارتباط قلبي و شريك شدن مهرباني‌ست. شما گفتيد «زندگي خوبي داشتيد». حالا «بد» شده است. اصلاً بياييد فكر كنيد قبلاً ماشيني داشتيد كه خيلي خوب مي‌رفت، چند وقتي‌ست ريپ مي‌زند، آيا فوراً به دادگاه مراجعه كرده و عليه كارخانه سازنده شكايت مي‌:كنيد؟! آيا ماشين را دور مي‌اندازيد؟! آيا تصميم مي‌"گيريد آن را در پاركينگ رها كنيد و ديگر به سراغش نرويد؟! يا نه... سراغ بهترين تكنيسين و مكانيك را مي‌"گيريد. اگر يك مكانيك گفت: تعمير نمي‌شود! سراغ يكي ديگر را مي‌"گيريد. هر كه هم بگويد: بياندازش دور! چه پاسخ مي‌دهيد؟! «اين همه سال با اين ماشين خاطره دارم، حالا رهايش كنم؟!» شما كه زندگي خوبي داشتيد، حالا با كمترين نامهرباني سراغ دادگاه را مي‌"گيريد؟! احتمال نمي‌دهيد آن آدم، بيمار شده باشد؟! بيمار روحي؟! شايد آسيبي ديده است؟! شايد در محل كارش، شايد در معاملاتش، شايد در بازار ورشكست شده رويش نشده به شما بگويد. لهجه كرماني در نوشته‌تان ديدم. كرماني‌ها انسان‌هاي سخت‌كوش و در عين حال بسيار كم‌حرفي هستند معمولاً. حداقل دوستان كرماني من كه اين‌طورند. پيشنهاد مي‌كنم با مهرباني پيش برويد. صحبت كنيد. با خود ايشان. مسأله را دوستانه، واقعاً دوستانه، بدون طعنه و كنايه و بدون استفاده از لحن خودپسندانه، انصافاً با مهرباني بررسي بفرماييد. اگر مشكل بيشتر از اين بود كه شما حل كنيد، به مشاور خانواده مراجعه نماييد. شكايت و دادگاه آخرين راه حل است. وقتي همه مكانيك‌ها از ماشين قطع اميد مي‌كنند، وقتي كه قرار است يك زندگي را اسقاط كنيد و دور بريزيد. لطفاً ناگهان به مرحله آخر نرويد. موفق باشيد.