چند مورد قانوني: 1. زوجه در صورتي‌كه هنوز به خانه زوج نرفته است، مي‌تواند از «حق حبس» استفاده كند. يعني بگويد تا مهريه‌ام را دريافت نكنم تمكين نخواهم كرد و به خانه زوج نخواهم رفت. البته در صورتي‌كه تا آن زمان تمكين خاص صورت نگرفته باشد. 2. اظهارنامه معمولاً دو بخش دارد، يعني در همان برگه، جايي براي پاسخ در نظر گرفته شده است. اما اگر مخاطب اظهارنامه نخواهد همان لحظه پاسخ دهد، مي‌تواند از طريق يك اظهارنامه ديگر پاسخ دهد. براي اين كار بايد به دادگاه مراجعه كرده و اظهارنامه به نام زوج ارسال نمايد. اما فارغ از اين بحث‌هاي حقوقي، بنده كه از شروط ضمن عقد شما اطلاع ندارم. وكيل هم البته نيستم. پيشنهادم اين است كه به يك وكيل در محله خودتان مراجعه بفرماييد. وكيلي كه با دادگاه خانواده آشنا باشد. حتي مي‌توانيد در همان محل شعبه دادگاه پرس و جو كرده و وكيلي پيدا نماييد. وكيل از شرايط ضمن عقد شما مطلع شود، اظهارنامه را هم ببيند تا بتواند بهترين مشاوره را به شما بدهد. اما فراموش نكنيد كار وكيل «گرفتن حق» است. ولي گاهي در زندگي انسان بايد سر بعضي از حقوق معامله نمايد. مثلاً از يك شرط شايد بتوانيد بگذريد و زوج نيز از شرطي ديگر بگذرد. هر طرف بخشي از مسأله را بر عهده بگيرد و مقداري كوتاه بيايد، به طوري كه حقي نه از شما ضايع شود و نه از ايشان و به توافق برسيد. بالاخره فراموش نكنيد كه قطعاً دلبستگي و علاقه‌اي در ميان بوده و اعتمادي شكل گرفته كه نامزدي شما اتفاق افتاده. بنابراين مي‌توان از همين اعتمادها و علاقه‌ها استفاده كرد و خرابي‌ها را دوباره ساخت. مهم‌ترين كار اين است كه ريشه مسأله پيدا شود. معمولاً دو خانواده قصد ندارند در اين ماجرا ها سر هم كه كلاه بگذارند. بلكه قصد دارند كه تكه بزرگ‌تري از اين مشاركت را (ازدواج) در اختيار داشته باشند. معمولاً دعوا سر همين است كه سهم در مشاركت بيشتر باشد. با صحبت كردن، اگر ريشه‌هاي اختلاف پيدا شود، إن‌شاءالله با توكل بر خدا شايد بشود مسأله را حل كرد و به دادگاه نكشاند. موفق باشيد.