بله صحيح مي‌فرماييد. حقوق‌دان‌هاي ما يك‌روز احساس كردند از شارع بهتر مي‌فهمند فلذا آمدند و قوانين حقوقي را متفاوت از حقوق شرعي و اسلامي نگاشتند، سال 1353 در قانون حمايت از خانواده! خب اين شد كه مي‌بينيد! خيلي از حقوق امروز مفت نمي‌ارزد متأسفانه و ما به شدّت محتاج يك بازبيني عميق در قوانين حقوقي خانواده هستيم به نظر حقير. اتفاقاً يك طلبه‌اي تماس گرفته بود، چندي بعد از نوشتن اين مطلب؛ زن اول طلاق داده، تك‌فرزندش را به تنهايي بزرگ مي‌كرد، زن دوم گرفته، كمكي باشد براي نگهداري فرزند، همچنان كه اقساط مهريه زن اول مي‌پرداخت، زن اول تصميم به نابودي او گرفت، چندباري مزاحمت ايجاد كرد، تماس تلفني به خانه و اين‌حرف‌ها، زن دوم از رفتارهاي زن اول احساس نگراني كرد، اين‌كه زندگي‌اش سست شده، طلبه بنده خدا هر چه آه و ناله كه حرف‌هاي او دروغ است، زن دوم نپذيرفت و رفت. تماس گرفته بود كه الآن اين دومي هم مهريه اجرا گذاشته، من مانده‌ام و تك‌فرزندم، چه كنم با دو قسط مهريه؟! بله برادرم. اما پرسش دوم، تا آن‌جا كه بنده مي‌دانم تمكين را دو عنوان داده‌اند؛ تمكين عام و تمكين خاص. تمكين خاص‌ّ آن است كه زن بضع خود در اختيار شوهر گذارد كه اگر نگذارد نشوز محقق شده. تمكين عام هم اين‌:كه در منزل شوهر زندگي كند. قوانين حقوقي چون دادگاه را قادر به تشخيص تمكين خاصّ‌ نمي‌دانند، تمكين عام را ملاك گرفته‌اند. لذا همين‌كه زن در خانه شوهر مستقر باشد، از نظر حقوقي تمكين صورت پذيرفته است. قوانين حقوقي نسبت به تمكين خاصّ تعهدي ندارند. اين ديگر هنر شوهر است! موفق باشيد.