سلام. يك قاعده عجيب در زبان فارسي وجود دارد، تبديل فتحه به كسره. همان‏طور كه عرب‏ها «پپسي» را مي‏گويند «بيبسي»، يعني پ را به ب تبديل مي‏كنند تا بتوانند تلفظ كنند،‏چون دهانشان مخرج پ ندارد، فارسي‏زبان‏ها نيز تا آن‏جا كه بتوانند فتحه را تبديل به كسره و اگر نشد ضمّه مي‏نمايند، زيرا تلفظ فتحه نياز به دهان بازتري دارد و ايرانيان علاقه مفرطي به كوچك نگهداشتن آن دارند! خصوصاً در واژه‏هايي كه از زبان عربي به فارسي داخل مي‏شود. كلمه‏هايي مانند: مسألَه را مسألِه گويند و سَجده را سُجده و بسياري ديگر از اين مثال‏ها اگر بگردي پيدا مي‏كني. مَهدي را هم ايرانيان مِهدي كردند كه در لغة عرب نادرست است. زبان مقوله پيچيده‏اي است. نوشتن تابع زبان است و زبان تابع كلمات و كلمه تابع حروف است و حروف از مخارج بيان مي‏شوند كه مستقيماً به عادات صوتي افراد بازگشت مي‏كند. اين عادات در حدّ زيادي به ساختار فيزيولوژيك و مكانيك اندام‏هاي صوتي وابسته است و همچنين به حالات روحي و رواني انسان‏ها. اندام‏هاي صوتي از ريه‏ها شروع مي‏شود و حنجره و در دهان نيز چندين ابزار مختلف وجود دارد تا يك صدا توليد شود. زبان و دندان و لب كه البته بيني نيز در اين ميان فعاليت‏هاي مهمي را انجام مي‏دهد. فيزيولوژي بدن انسان به شدت وابسته به نژاد و شرايط زيست‏بومي است. نژاد هم البته از اين شرايط زيستي در گذر زمان پديد آمده است. حالا تصور كن، قومي كه سينه‏هاي فراخ دارد و ريه‏هاي پرباد، مي‏تواند كلمات را پر تلفظ كند و دهان را تا حد زيادي باز نمايد، در مقابل قومي ريزبافت باشد و ريه‏ها كوچك و ساختار آناتوميك دهان اجازه باز شدن زياد را ندهد. تفاوت لهجه‏ها نيز چنين پشتوانه زيستي دارند. حالات روحي و رواني نيز تأثير شگرفي دارند، آب و هواي مثلاً استان فارس، مردم را بي‏حال مي‏نمايد، برخلاف استان اصفهان. نگاه كني نيز بيشترين شعرا از فارس بودند و هستند. هوايي دارد كه همّت را از انسان مي‏گيرد و كار و تلاش را دشوار مي‏كند. رخوت مي‏آورد و همان حالتي كه اول بهار همه ما گرفتار آن مي‏شويم. حال درس و مدرسه را نداريم و ترجيح مي‏دهيم تا ديروقت بخوابيم. اين حال و هوا روحيه‏اي ايجاد كرده است كه در گذر زمان لهجه شيرازي را پديد آورده است، لهجه‏اي كه كاملاً تنبلي و حس بي‏حالي در آن نمايان است. گويا حال ندارند كه مخارج سنگين را در تلفظ به كار گيرند. اما اگر به شمال كشور سفر كني. هواي آن‏جا به نحوي است كه خوابت نمي‏برد. صبح زود بدون اين‏كه بخواهي بيدار مي‏شوي و احساس انرژي بيشتري مي‏كني. مردم آن‏جا بسيار سريع صحبت مي‏كنند. سرعت زياد در سخن گفتن سبب شده كه حروف ساكن به صورت متحرك تلفظ شوند. اگر دقت كني در لهجه‏شان كمتر ساكن به كار مي‏رود. خيلي سريع حرف مي‏زنند و يك جمله را گاهي در يك كلمه خلاصه مي‏كنند. زبان به شدت تابع مكانيك بدن و حالات روحي انسان است.