سلام. بيمه بحث پيچيده‌تري دارد. بسياري از بزرگان فقها با ترسيم آن در شكل‌هاي رايج معاملات اسلامي آن را جايز دانسته‌اند. از همه مهم‌تر اين‌كه ظاهر آن مي‌تواند شبيه يك مصالحه باشد. اما، من يك مثال خدمت شما عرض مي‌كنم. با دقت در اين مثال شايد حكم بيمه راحت‌تر فهميده شود: من به شما يك ميليون‌تومان مي‌دهم تا اجازه پيدا كنم يك تاس را بچرخانم. اگر تاس روي عدد 6 قرار گرفت، شما به من ده ميليون‌تومان مي‌دهيد و گرنه هيچ! به نظر شما اين چه نوع حكمي دارد؟! اين كاري است كه هر روز در كازينوها و قمارخانه‌هاي دنيا اتفاق مي‌افتد. بله، اين دقيقاً همان قمار است. تمام كساني كه در اين قمار شركت مي‌كنند، غير از يك نفر كه برنده مي‌شود، بازنده هستند. آن نفر برنده هم معلوم نيست كيست و به صورت تصادفي انتخاب مي‌شود. اما، يك نفر هميشه پيروز خارج مي‌گردد؛ بله، صاحب قمارخانه! او از صد نفر نفري يك ميليون گرفته، پس صدميليون دارد،‌ حالا ده ميليون را كه جايزه مي‌دهد، 90 ميليون مي‌ماند براي خودش. حتي ترامپ هم كازينو تأسيس كرده و صاحب قمارخانه بوده كه اين ثروت را به دست آورده. بيمه را اگر ساده كنيم، خيلي شبيه به همين مثال است،‌ نيست؟! همه ما سالانه مبلغي را براي بيمه شخص ثالث خودرو پرداخت مي‌كنيم، پول همه ما از دست مي‌رود. ولي چند نفري كه تصادف مي‌كنند، انگار كه تاس انداخته و نام‌شان تصادفي انتخاب شده باشد، مبلغي را دريافت مي‌كنند. بسيار بيشتر از آن‌هم براي شركت بيمه باقي مي‌ماند. فرق قمار با بيمه اين است كه بيمه از «ترس» و «بيم» مردم نان مي‌خورد، ولي قمار از «حرص» مردم. يعني آن‌چه مردم را تحريك به بيمه مي‌كند، بخشي كه اجبار قانون است و بخش معظمي هم ترس مردم، يعني اين‌كه «اگر در بحران، خدا و فاميل و دوستان به داد ما نرسند چه كنيم؟! پس سراغ بيمه برويم كه مطمئن‌تر از سه تاي قبلي است!» موفق باشيد.