همان را مي‌گويم كه خود گفتي: «اگر بخواهي پرچمدار انقلاب فرهنگي شوي بايد بلا کشي صبورانه را وجهه همت خود کني که اين تازه اول اين ماجراست». خدا نگهدارت باشد در اين امتحان. ياعلي

نه... يعني آن دعوت هم براي تأمين شرايط سرقت بود؟! باور كردنش دشوار است. تصور مي‏كردم تا به حال فقط اين دوست ما را اين‏گونه خانه‏خالي كردند! حال و هواي جهزيه‏برون شما كه خيلي شگفت‏آورتر و دردناك‏تر بود. چه كرديد؟ شكايتي؟ اعتراضي...؟ البته قضيه حوله حمام و خميردندان نيمه‏خالي را كه گفتيد ياد خاطرات جالبي افتادم :) برادرزن‏ها اجتماع كرده و مشغول بردن جهيزيه بودند، رفتند سراغ لباس‏هاي زير شوهر... شوهر با لبخندي اعتراض‏گونه پرسيد: مگر اين‏ها هم از شماست؟ پاسخ اين بود: اين يكي لباس زير را ما خريده بوديم! (منظور لباس خيلي خيلي زير هست ها) :) همان كه روز عروسي در چمداني به داماد داده بودند، در مقابل چمداني كه داماد به عروس داده است و خب چهار سال گذشته... حال و روزش هم معلوم... آخر خنده بود خلاصه... شوهر در دلش گفت: «حالا واقعاً اين‏ها را كدام‏يك از اين برادرزن‏ها خواهد پوشيد؟!» اگر بلند نگفت، چون بناي هيچ دعوا و درگيري نداشت و نمي‏خواست جلوي مأموران كلانتري حادثه‏اي بروز كند. با بردباري داد و رفتند! البته اين دوست ما وقتي فاز اول وسايل را بي‏اطلاع بردند، قفل خانه را عوض كرده بود، اين بود كه دچار گرفتاري سرقت مانند شما نشد. يعني قضيه اين بود كه رفته بود مشهد سخنراني داشت در همايش جامعةالمصطفي، وقتي برگشت ديد آمده‏اند تمام طلاهايشان و دو سكه بهار آزادي هم كه روي ميز شوهر بود برداشته برده‏اند، با تمام مداركشان و لباس‏‏هايشان. فوري شوهر اقدام كرد و قفل را تعويض نمود. لذا براي بردن مرحله بعد ناگزير شدند در حضور شوهر با مأمور نيروي انتظامي تشريف بياورند! در حادثه كه هستي سخت مي‏آيد همه چيز بر تو، اما چون بگذرد، اگر بردباري‏ات خدا نصيب كرده باشد، لذت مي‏بري از خاطره‏اش كه چه زود گذشت و چه خوب... كوتاه بودن لحظات سختي نسبت به آرامشي كه در پيش داري و «إن مع العسر يسري» را همان «فرج بعد الشدّة» معنا مي‏كني در ذهنت. خدا را شكر. خدا خيرت دهد كه خاطرم را آرام كردي. اين‏كه تنها نباشي در غربت ستم‏زدگي خودش كلي حال آدم را جا مي‏آورد، باور كن اخوي!

بنده هم شناختم...! تشكر :)