علماي ما اين لحن را از لسان روايات برگرفته‌اند؛ جايي كه «فعل مضارع» دلالت بر «امر» دارد. مثلاً از حضرت (ع) پرسيده‌اند: كسي كه فلان نحو در نماز شك كرده چه كند؟ حضرت (ع) مي‌فرمايند: نمازش را اعاده مي‌كند! اين دلالت «مضارع» بر «طلب» و ايجاب تكليف، به گمانم، اين سلوك را در اساتيد ما پديد آورده و به ما آموزش داده شده است. حقيقت امر اين‌كه «جدال» اگر احسن نباشد، مفيد نيست، «مراء» مي‌شود و مخلّ هدايت و آن‌كه مقدسات من و شما برايش مقدس نيستند، تنها با دليل و استدلال هدايت مي‌شود. گروهي هم از منكران هستند كه اهل هدايت نيستند اساساً، يعني حتي پس از دريافت ادله هم سعي در انكار دارند، اين افراد «دانسته» انكار مي‌نمايند. هر گروه متقابلاً رفتار متناسب را مي‌طلبند. اميد كه دنباله‌رو حضرات (ع) باشيم و لسان‌مان ليّن باشد. تشكر از نظر لطف شما.