جمله «حرف حساب جواب نداره» مرا ياد حكايتي مي‏اندازد: يك جلسه‏اي اين شخص بسيار دروغ گفت و بسيار منزجر شدم، طوري كه كاملاً مشخص بود، خانه كه آمدم تلفن كرد... گويا مي‏خواست يه جورايي ارزيابي كند كه تا چه حدّ «روي اعصاب راه رفته است» و آيا موفق بوده يا نه! گفتم: «خانم شما شرمنده وجدان خودت نيستي با اين همه دروغ؟!». گفت: «سيره اهل بيت ع اين نبوده است!». عصباني شدم و پرسيدم:‏ «پس سيره اهل بيت ع آن است كه پدر شما عمل مي‏كند». پاسخ اين بود: «اهل بيت ع دروغ كسي را به روي او نمي‏آوردند! اهل بيت ع در مقابل بدي نيكي مي‏كردند!». لحظه‏اي درنگ كردم و انديشه... منظورشان اين بود كه تو بايد در برابر دروغ‏هايم سكوت كني و در برابر بدي‏هايم نيكي نمايي! ديدم راست مي‏گويد، با خود گفتم: «حرف حساب كه جواب نداره» و تلفن را قطع كردم. شماره را هم بلاك كردم كه ديگر روي گوشي‏ام زنگ نخورد! خب حرف حساب جواب نداره، داره؟! البته در جلسات بعدي دادگاه نيز همچنان ايشان دروغ مي‏گفت و من به ياد مي‏آوردم كه «حرف حساب جواب نداره» :)