شكست داريم تا شكست... گاهي همه سرمايه‏ات را در تجارتي صرف مي‏كني و بازار تكان مي‏خورد و تو مي‏شكني و ورشكسته مي‏شوي. گرفتار مي‏شوي بدهكار مي‏شوي بي‏آبرو مي‏شوي، ولي در نهايت پولي است كه از دست رفته و هر كه ببيند و انصاف در وي باشد، قضاوت مي‏كند كه دست قضا و قدر بوده و يا اشتباه كرده‏اي ناشي از درك ضعيفت از اقتصاد. اما شكست انساني معنايي ديگر دارد. كسي از اندروني تو اخبار دروغ بپراكند، به پير و جوان، داديار و قاضي، هر چه نفسش در آيد دروغ گويد، بهترين را بخورد و بپوشد و فرياد زند كه از گرسنگي در تنگنا بودم و پوشيدني نداشتم، بهترين اماكن مذهبي برود و بانگ زند كه در خانه اسير بودم و حق رفتن به مراسمات مذهبي را از من گرفته بودند. هر چه بر سر مي‏زني كه دروغ است و چه ناكردار دروغي... قاضي اما با خود مي‏گويد: اين آدم كه ديوانه به نظر نمي‏آيد، مگر مرض دارد كه دروغ بگويد، حتماً به قول معروف «چيزكي بوده كه شده چيزها». شگفتا كه بعضي را خداوند قدرت داده به مدد ابليس لعين از «هيچ» مي‏توانند «چيزها» بسازند و نيازي به «چيزك» ندارند! بزرگي از سادات هاشمي در مجلسي مي‏گفت: «ما از خانداني هستيم كه مال را فداي جان كنيم و جان را فداي آبرو و آبرو را فداي اسلام!» مال را ببرند ورشكست مي‏شوي، جان را ببرند در هم مي‏شكني، آبرو را كه اما ببرند كمرت مي‏شكند و خُرد مي‏شوي... بلايي است كه گريز ندارد و چونان مرضي كه درمانش نيست. همين است شايد كه خداوند ارزش آبروي مؤمن را از خانه كعبه بالاتر قرار داد! لاي چرخ‏دنده‏هاي دروغ،‏ آبروي انسان خُرد مي‏شود :)