آري، لذّت دارد. همين‌جاست كه انسان نگران مي‌شود. همين كه احساس خوشحالي مي‌كند، از چيزي كه خداوند آن را «وسيله امتحان‌» خوانده است، در قرآن. بله، فرزند وسيله امتحان انسان است. اگر وابستگي زياد باشد، مردن سخت مي‌شود. لحظه مرگ، تمام وابستگي‌ها انسان را مي‌كِشَد و مانع آسايش و آرامش، آسوده رفتن مي‌گردد. من اما از خدا مي‌خواهم اين‌ها را جزو وظايف و تكاليفم حساب كند و از وابستگي‌هاي دنيايي‌ام بكاهد. فرزند خوب خيلي خوب است، فرزند صالح گلي از گل‌هاي بهشت، ولي هر لحظه بايد به ياد آورد كه «لدوا للموت»؛ ما مي‌رويم و آن‌ها هم مي‌روند، پس از ما و يا قبل از ما. ممنون از نكته زيبايي كه اشاره فرموديد. خدا را شكر مي‌كنم كه فرزندان مرا از صلحا قرار داده است و از او مي‌خواهم ثواب آن را براي آخرتم ذخيره نمايد، بلكه همين خدمت براي كثرت نسل امت پيامبر (ص)، اگر چه در حدّ سه فقره، بهانه‌اي حساب شود تا حساب و كتاب آسان گردد. :) سپاس :)