او درباره نامه‏هايش صحبت نمي‏كرده، مي‏گفت: اصلاً روابط آن‏قدر سرد شده بود كه جايي براي صحبت‏هاي اين‏چنيني نمانده بود. حرف‏هاي روزانه همان حرف‏هاي روزمره بود. زوجه مي‏آمد درباره مثلاً انتگرال سؤال مي‏كرد و زوج يك ساعت براي او صحبت مي‏كرد. بعد زوجه رفته و تشكر خود را كتبي نوشته است، به زبان نمي‏توانسته عشق و علاقه خود را ابراز كند، احساس تحقير مي‏كرده. البته بعد براي زوج روشن شد كه اين از بابت خودشيفتگي است و اساساً نمي‏توانسته ابراز علاقه نمايد، اين را تحقير خود حس مي‏كرده! زوج نيز كه آزرده بوده از اين رفتار، چه اين‏كه در ابتداي زندگي زوج بسيار ابراز علاقه كرده و در بخشي ملاحظه كرديد كه زوجه قهر مي‏كرده و پيوسته زوج با منت‏كشي و محبت او را نرم مي‏نموده، ولي از يك جايي، مشخصاً مي‏گويد از زمان قهر سه ماهه، مسيري ايجاد شد كه بعد از چند ماه به نوعي سردي در روابط روزانه انجاميد. ديگر زوج نمي‏توانست ابراز علاقه تصنعي انجام دهد، ديگر علاقه‏اي نمانده بود. اما توهين و بي‏ادبي و كج‏رفتاري نيز نمي‏كرد. تا اين‏كه جريان كنكور سال گذشته پيش آمد و نياز پيدا كرد به شوهر و در اثر بحث علمي ناشي از آن، اين نامه‏ها را نوشتن آغازيد. بعد هم كه گذاشت و رفت خانه پدرش، گفت: «پدرم گفته از مكه بيايم طلاق تو را مي‏گيرم!»