مجموعه مقالاتي را در باب «نارسيسيسم» مطالعه كرده‏ام، در همين چند وقت اخير. مطلبي كه شما مي‏فرماييد در اين مقالات به طور فراواني ذكر شده و مورد تأكيد انديشمندان قرار گرفته است. عبارتي كه در بعضي مقالات مشاهده كردم اين بود: «زنان نارسيست تنها مي‏توانند با مردان مازوخيست زندگي خوبي داشته باشند» زيرا مردان مازوخيست به خاطر ذلتي كه در شخصيت خود احساس مي‏كنند نيازمند يك پناهگاه هستند و چنين زن خودشيفته‏اي را پناه خود حس مي‏كنند و مي‏توانند خود را در پشت او پنهان كنند. در تصميمات زندگي هم كاملاً تابع زن خود باشند و زمام خود را به او بسپارند. متأسفانه اين برادر ما اولاً اصلاً شخصيت سرخورده‏اي ندارد، ثانياً در چهارسالي كه با اين زن زندگي كرده است براي رضاي خدا و حفظ زندگي تلاش مي‏كرده مسائل و درگيري‏ها را با ملايمت و رفتارهاي عاطفي و محبت‏آميز برطرف نمايد. تصور فرماييد چندماه اول زندگي زن مدام و پيوسته قهر مي‏كرده و مرد اصلاً تكبر نمي‏كرده و بدون اين‏كه ترديد كند منت زن را مي‏كشيده و قصد داشته با اين كار زن را به خلق و خوي سالم هدايت نمايد. زن نيز به اين مطلب معترف است، چنان كه در روز جمعه 29/2/1385 گفته است: «زياد با هم قهر مي‌كرديم، چون علاقه‌اي [به ايشان] نداشتم. يعني من خيلي قهر مي‏كردم و ايشان هم واقعاً تحمّل مي‏كرد، با مهربوني‌اي كه داشت. قهر يعني اين‏كه مثلاً قهر مي‏كردم مي‌رفتم گوشه خانه مي‌نشستم. خُب ايشان مي‌آمد ناز مرا مي‌كشيد و من هم خُب خيلي سنگدلي مي‏خواهد آدم اين همه محبّت ببيند و هيچ عكس‌العملي نداشته باشد». اين طور كه مي‏گويد براي اين‏كه زن ياد بگيرد، گاهي هم به او مي‏گفته حالا كه تو قهر كردي و من براي آشتي پيش‏قدم شدم، اين‏بار كه قهر كردي خودت پيش‏قدم شو و آشتي كن. گاهي هم مي‏گفت اثر مي‏كرده، ولي ارتباط هفتگي دختر با پدر، كه بنابرآن‏چه مي‏گويد هر هفته يك روز كامل در خانه پدر مي‏بوده، مشكلات ايجاد مي‏كرده و تمامي آموزه‏ها را نقش بر آب نموده است. سيري از تلاش‏هايش را براي بنده بيان نموده است كه به تدريج براي تحليل و بررسي روي همين وبلاگ ذكر خواهم كرد. از توجه شما به اين مسأله و نظرات‏تان نيز سپاسگذارم. اما اين‏كه شما گفتيد: زندگي‏اش را مي‏خواهد؟ لطفاً بفرماييد به نظر شما چرا بايد اين زندگي را بخواهد؟ آيا نمي‏تواند نتيجه محبت‏هاي فراوان زوج به زوجه باشد. زوج مي‏گفت: «دو سال پيش ماه مبارك رمضان نيت كردم بعد از زايمان خانم تمام افطارها را در بيرون از خانه بخوريم، هم تقويت زن باشد از نظر جسمي و هم پياده‏روي كه براي زائو خوب است» مي‏گفت يك ساعت قبل از افطار بچه را در كالسكه گذاشته و در بلوار امين ص پياده راه مي‏رفتيم تا لحظه اذان، به اولين رستوران داخل مي‏شديم، يا فست‏فوت يا پيتزا، هر شب هم يكي از مغازه‏هاي بلوار امين ص نصيبمان مي‏شد. مي‏گفت بعد از افطار تاكسي دربست گرفته به خانه باز مي‏گشتيم. تمام ماه مبارك را گفت عمل كردم. اما در شگفت بود كه چه مي‏شود زن در دادگاه در مقابل پرسش داديار كه آيا شوهر شما هيچ خوبي دارد، اصرار مي‏كند بارها و بارها كه از شوهر هيچ خوبي نديده و جز سيادت هيچ خيري در او نيست!!! نظر دهيد.