سلام. از اين‌كه نظر خود را بيان فرموديد خيلي خوشحال شدم. دوست دارم خوانندگان پيگير وبلاگ، نظر خود را صريح بيان فرمايند و اين نظر صريح شما، بسيار ارزشمند است براي نويسنده. تعادل و تناسب هميشه لازم است، در هر امري. مشكل در تعيين مصداق است، در تشخيص وضعيت متعادل. همه پدران و مادران آشپز هستند؛ محبت و ادب را با هم مخلوط مي‌كنند، اما طعم‌هاي مختلف ناشي از تفاوت نسبت ميان اين دوست، تقدّم و تأخرّ آن‌ها و فاصله ميان‌شان. يكي نخود را دير مي‌ريزد و در آش نمي‌پزد، ديگري زود ريخته، له شده و بافت محصول را خراب كرده است. آدم‌هاي مختلف به همين تصميم‌ها متفاوت مي‌گردند. «طلاق» هم واژه‌اي نيست به نظرم كه «زشت»‌ باشد. آن‌چه زشت است، طلاق با دلايل سطحي و بي‌اهميت است. طلاق در اسلام يك راه حل است، راه حلي كه از مسيحيت حذف كردند و كانون خانواده را متلاشي ساختند. بارها هر جا كه صحبت شده عرض كرده‌ام: تربيت فرزند در محيط طلاق بهتر است تا در محيط دعوا. مادر و پدري كه مي‌خواهند فرزند را زير داد و هوار و اختلافات خود تربيت نمايند، ويران مي‌كنند، نه بنا. اما اگر حسّاسيت جامعه ما كم شود، به اين‌كه طلاق را «وحشتناك» نديده، آدم‌ها راحت جدا شوند و دوباره بدون نگاه بد مردم، وصلت كنند، خانواده‌ها سيّال‌تر از حال مي‌شوند. دو نفر كه نمي‌سازند، يك خانواده خراب، باز مي‌شود و دو خانواده بهتر مي‌سازد. دو كانون آرامش ايجاد مي‌شود به جاي يك كانون دعوا. اما البته در جامعه امروز ما كه طلاق وضعيت روشني ندارد، مطلقه‌ها ول مي‌گردند و اين خطرناك است. بايد فرصت ازدواج‌هاي دوباره را چندين برابر كرد. باز هم سپاسگزارم.