سلام. قطعاً همين است كه مي‌فرماييد. تمام اين فعاليت‌ها مربوط به نقش كليدي مادر در تربيت است. اصلاً مگر تربيت بر عهده مادر نيست؟ وقتي كه مادر در خانه است و پدر بيرون از خانه، امورات خانه بر عهده مادر. هر كس كه بيشتر در كنار فرزندان باشد، اعتماد پديد مي‌آورد و تربيت نيازمند اعتماد است. بدون اعتماد تربيت شكل نمي‌گيرد. بنابراين نقش مادر در تربيت ترديدي نيست كه اصلي‌ست. اما فرزندان من مادر ندارند. هشت نه سال است. از زماني كه كودك بودند. از زماني كه سيدمرتضي دو ماهه بود و سيداحمد يكساله و مريم دو ساله، از همان وقت، من هستم و آن‌ها. يكي دو سال نخست مادر خودم همكاري مي‌كرد. ولي بعد ايشان نيز به دليل كهولت سن نتوانست و ما چهارتايي تنها شديم. تمام اين هفت هشت سال اخير، نقش مادري و پدري را مشتركاً خود برعهده داشتم. از اين رو، آن ارتباطي كه بايد بين مادر و فرزند شكل بگيرد، در خانه ما، استثنائاً، تأكيد مي‌كنم، استثنائاً بين پدر و فرزند شكل گرفته است. البته به لطف خداوند گمان مي‌كنم كه موفق بوده‌ام. تا آينده چطور نشان دهد. تشكر از توجهي كه داشتيد. محتاج دعاي خير هستيم.