سلام بر شما. وظيفه ما عمل به تكليف است و براي تشخيص تكليف، بايد اولويت‌بندي كرد. ما انسان هستيم و در دنيا زندگي مي‌كنيم. عمر ما محدود است و خواسته‌ها و اميال‌مان نامحدود. هر لحظه مي‌توانيم تنها يك كار انجام دهيم، در حالي كه هزاران گزينه ممكن پيش روي ماست. فيلمي مي‌ديدم چند سال پيش كه يك استاد اقتصاد كلان در دانشگاه هاروارد اولين جلسه درس خود را با اين عبارت شروع كرد: «ما هميشه براي انتخاب‌هاي‌مان هزينه مي‌كنيم. حتي وقتي هيچ كاري نكنيم، يعني انتخاب مي‌كنيم كه هيچ كاري نكنيم. زيرا همين هيچ كاري نكردن، يعني كاري سودآور را ترك نمودن كه اين همان هزينه‌اي‌ست كه در حال پرداخت آنيم!» پس هر انتخاب ما هزينه دارد و سود. بايد محاسبه كرد. اگر كانال بزنيم چقدر سود دارد و چقدر هزينه. اگر سبب مي‌شود كمتر به تربيت فرزند خود برسيم، اگر پسر نوجواني داريم مثلاً كه در سن ورود به جامعه است و هر روز با يك آسيب اجتماعي درگير، بايد براي او وقت بگذاريم و چيزهايي كه نمي‌گويد را از رفتارش بفهميم و تدبير كنيم، تا تربيت شود و ورود نرم و آرامي به جامعه داشته باشد، مانند فرود يك هواپيما در فرودگاه. وقتي كه براي كانال مي‌گذاريم هزينه‌اي‌ست كه با نبودن در كنار فرزندمان، يا فكر كردن به مشكلات او مي‌پردازيم. در مقابل چه به دست مي‌آوريم؟ دو يا سه نفر اصلاح مي‌شوند. اين‌ها را بايد سنجيد. تشخيص تكليف اين طور چيزي‌ست؛ انتخاب يك گزينه از ميان صدها گزينه ممكن، از طريق اولويت‌بندي، بر اساس هزينه هر تكليف. من كانال نزدم، زيرا هزينه آن براي من زياد و فرصت آن كم بود. اما ممكن است براي شما هزينه كمتري داشته باشد و فرصت و سودي بيشتر. فراموش نكنيم كه «تشخيص تكليف» خودش يك «تكليف» است؛ تكليفي براي هر كدام از ما. ما مكلّف هستيم به «تفكّر»، «مطالعه و تحقيق و ارزيابي» تا تكليف خود را بيابيم و به آن عمل نماييم. موفق باشيد.