هاهاها... بله... خيلي سريع و فوري جعبه را داد و رفت سراغ پوشال. واقعاً عجيب است. يك روزي درباره رفتار با كودكان نوشته بودم كه عين برنامه‌نويسي مي‌ماند. الگو دارد و قابل پيش‌بيني. همين است كه تعامل با آن‌ها را جذّاب مي‌نمايد. http://rastan.parsiblog.com/Posts/202

با عرض سلام و تشكر و سپاس، از بذل توجه به مطالب نوشته شده. وقتي توجه به هدف‌داري زندگي داشته باشد انسان، اين‌كه ازدواج هدف دارد،‌ فرزندآوري هدف دارد، مي‌فهمد كه بودن در كنار فرزندان بي‌جهت نيست و لغو. اصلاً اين‌كه خداوند انسان را «كوچك» وارد جهان مي‌كند؛ نوزاد، نه از اول بزرگ مانند خلقت آدم ابوالبشر، دليل دارد؛ اين‌كه لحظه‌لحظه بودن با فرزندان، خرج تربيت آنان گردد. اين توجه اگر پيدا شود، فرصت‌ها مغتنم شمرده مي‌شوند تا مبادا از دست بروند و تباه گردند. ده دوازده سال بيشتر نيست اين زمان؛ اگر چه بدواً بسيار زياد به نظر مي‌رسد، اما گستردگي موضوعات نيازمند آموزش و لزوم «تكرار» براي افزايش تأثير و دوام آن، مي‌فهماند كه آن‌قدر هم كه فكر مي‌:كنيم وقت زيادي نيست! بايد قدر آن را دانست و تمام آن‌چه ضرورت دارد را به فرزند آموخت. در پناه حق.

بزرگواري فرموديد. خيلي خوشحال شدم از توجه و نظر لطف شما. إن‌شاءالله اين نوشتن‌ها و خواندن‌ها در اعمال حسنه ما ثبت و ضبط گردد. در پناه حق.