سلام. ممنون از توجه شما به وبلاگ حقير. متوجه فرمايش شما و دليل اندوه‌تان - به گمانم - شدم. از اين بابت ناراحت نباشيد. مشكل معيشت و درآمد در بين نيست بحمدالله و از نظر اقتصادي گليم خود را از آب بيرون مي‌كشيم. ولي اهتمام تربيت كودكان ضروري مي‌نمايد كه دقت‌ها افزون گردد. گاهي سر هزينه بالايي به سادگي كوتاه مي‌آيم و سر هزينه بسيار اندكي، مثلاً خريد يك توپ رنگي، با كودكانم چك و چانه مي‌زنم و مي‌پرسم:‌ الآن چه توجيه اقتصادي داريد كه اين هزينه را بكنيم، اگر چه قيمت توپ دو هزار تومان بيشتر نيست و قيمت مثلاً فلان وسيله صد هزار تومان! اصرار دارم ياد بگيرند كه «دنيا محدود است، خواسته‌هاي ما نامحدود» بايد بفهمند كه اگر «الگويي براي تخصيص محدود به نامحدود»‌ نداشته باشند شكست مي‌خورند. در همه چيز؛ در تحصيل، در كار، در ازدواج، در... من خوردم كه ياد گرفتم، شكست را عرض مي‌كنم. مثلاً در مطالعه آن‌قدر وسيع گرفتم دامنه كار را كه گاهي وقتي به گذشته مي‌نگرم، ياد اين عبارت مي‌افتم: «حوض آبي با يك بند انگشت عمق!». تخصيص زمان اگر مناسب نباشد، عمر تلف مي‌گردد و اميدوارم اين را بتوانم به كودكانم آموزش دهم. حتي اگر شده با مثال‌هاي مالي و اقتصادي. تشكر از حسن نظر شما به اين وبلاگ. در پناه حق.

سلام. خير. عاشق عينك شده. عينك بدون شيشه‌اي را برداشته و بر چشم گذاشته. نمي‌دانم چرا دخترها اين طور هستند؛ دوست‌دار عينك. خواهر من هم در كودكي عاشق عينك بود، ولي عينكي نبود! :)