اسماعيليه نيز براي اين‌كه محور حجيّت زنده را پيدا كنند، ناگزير شدند امامت را توسعه دهند و به غير معصوم امتداد بخشند! تمامي فرقه‌هاي درويشي و صوفي همين مسير را طيّ كردند؛ اين‌كه عارف زنده پس از عارف مرده پيدا كرده و معرفي نمايند! دليلي از شرع مقدّس داريد كه هميشه بايد يك غيرمعصوم در دوران غيبت باشد كه ولي فرهنگي بوده و «محور حجيّت زنده» گردد؟! اين‌ها اساس و بنيان اين قبيل انحرافات اعتقادي‌ست. خدا به ما رحم كناد.