سلام. ديروز داشتم به اين فكر مي‌:كردم كه وقتي به بچه‌ها خداشناسي درس مي‌دهي، چه شيون و ناله‌اي از حلقوم ابليس در مي‌آيد!؟ زيرا تأثيري كه پدر و مادر بر كودك دارند، هزاران برابر بيش از تأثير شياطين است. آن‌ها بعدها، خيلي بعدها، بايد روي خرابه‌هاي پدر و مادر، فساد مورد نظر خود را بنا كنند. اگر پدر و مادر عمارت‌هاي سالم و صحيح بسازند، شيطان كجا مي‌تواند خرابه خود را بسازد؟! يعني وقتي والدين تخم شك را از دل فرزند برداشتند، او ديگر چرا در بزرگسالي فريب خنّاسان را بخورد؟! راه ابليس اصلاً بسته مي‌شود. به گمانم اگر اين را مادران امروز ما مي‌دانستند، جامعه و هويت اجتماعي را رها مي‌كردند و مي‌چسبيدند به تربيت فرزند. با خود مي‌گفتم: كساني كه صبح از خواب پا مي‌شوند و از خود مي‌پرسند: امروز چه بپزم؟! بايد قبل از آن از خود بپرسند: امروز به فرزندم چه ياد بدهم؟! تربيت اين طور چيزي‌ست؛ هر روز بايد دغدغه داشته باشي كه چه به آن‌ها بياموزي. تا پيش از آغاز سيطره ابليس، سن بلوغ يعني، قلب‌شان را مسخّر اسلام كني. ديگر مسخّر ابليس نخواهند شد. خيلي جالب است كه خداوند هم ملاحظه حال ما را كرده و تا سن بلوغ دست ابليس را از ما كوتاه نموده! حيف كه مردم ارزش اين دوران پيش از بلوغ را نمي‌دانند، دوراني كه مانند ماه مبارك رمضان، ابليس در زنجير است. كودك از تولد تا سن بلوغش، فارغ از واجب و حرام است، يعني دور از دسترسي ابليس. اين يك معجزه است. يك لطف بزرگ از طرف خدا. ابليس از ارتكاب حرام بندگان است كه روزي مي‌خورد و عصيانش فزوني مي‌گيرد. پس هيچ بهره‌اي از دوران كودكي ندارد. اين فرصتي‌ست تا كودك را ضدشيطان بار آورد. تشكر از نظر لطف‌تان. محتاج دعا.