اين قصه را كه از امام ره شنيده‌ايد حتماً: پدري پسرش را به زور مكتب مي‌فرستاد، پسر كه بيزار بود از مكتب، نفرين مي‌كرد و معلم مي‌مرد و پدر او را به مكتب ديگري مي‌سپرد. مكتب‌داري ماجرا فهميد، به پسر گفت: دعا كن خدا ريشه را بخشكاند، تا پدرت زنده است چه خاصيت كه معلم‌ها بميرند، خب يكي ديگر! مشكل ما با آدم‌ها نيست، مشكل با تفكرهاست. بايد ديد چه تفكري است كه در حوزه‌ها رواج يافته و نتيجه‌اش عدم حمايت از نواب صفوي‌ها شده است. آيا يك تفكر سكولار؟ خب از كجا آمده است؟ ناشي از ترسي است كه زماني پادشاهان در قلب ما انداخته‌اند؟ يا ناشي از اهميتي كه به خون مردم مسلمان مي‌داديم كه سكوت نماييم تا مردم كشته نشوند؟ اين را بايد ريشه‌يابي كرد، قطعاً يك تفكر خطا در اين‌جا رخنه كه اگر بررسي شود، منشأ تحليلي صحيحي داشته است در زمان خود. يعني در يك زماني مراجع و علما صحيح عمل مي‌كرده‌اند از اين‌كه اين‌گونه مي‌انديشيدند، اما آن انديشه براي امروز نادرست است ولي چون تبديل به سنت و فرهنگ شده گريبان ما را گرفته است. آدم‌ها بر اساس تفكراتشان قدم برمي‌دارند، منظورم آدم‌ها عاقل و متفكر است!