سلام. تقصيرمان نيست. يادمان ندادند. از كودكي برايمان كه تصميم گرفتند، در جواني هم مشورت را طوري القاء كردند كه تصوّر كرديم حرف اول و آخر است. «تسليم» بودن را ارزش جلوه دادند و «استقلال‌طلبي» نوجواني را مذموم. آن‌هايي كه مي‌خواستند «خوب» باشند، ياد گرفتند كه تسليم باشند. تسليم كه؟ همه! همه بزرگ‌ترها. در حالي كه تسليم، آن‌هم عاقلانه‌اش، انحصار دارد در آن‌هايي كه از خطا مصون‌اند! بچه‌خوب‌هاي جامعه ما، آن‌قدر مطيع بار آمده‌اند كه قدرت «انتخاب» و جرأت «تصميم» را ندارند! عناصري كه انسانيّت انسان را رقم مي‌زند. ولي يادمان نرود كه هيچگاه «دير» نيست. شايد نشود آن‌چه فوت شده را تحصيل نمود، اما چيزهايي هنوز مانده كه بايد قبل از دست رفتن‌شان به دست‌شان آورد. امروز ما محصول «ديروز» ماست. اگرچه نمي‌توانيم «امروز» را عوض كنيم، ولي غفلت نكنيم كه «فردا»ي ما محصول تصميمات «امروز» ماست. اكنون عوض شويم، تا فردايمان عوض شود! موفق باشيد.