سلام. فرمايش شما كاملاً صحيح است. در آيه 63 سوره فرقان مي‌فرمايد: «بندگان [خاص خداوند] رحمان، کساني هستند که با آرامش و بي‌تکبّر بر زمين راه مي‌روند؛ و هنگامي که جاهلان آنها را مخاطب سازند [و سخنان نابخردانه گويند]، به آنها سلام مي‌گويند [و با بي‌اعتنايي و بزرگواري مي‌گذرند] (ترجمه مكارم)». خب حالا بندگان غيرخاصّ چه بايد بكنند؟! آيا ما نبايد آن‌ها را هم كنترل و هدايت كنيم؟! تصوّر بفرماييد شخصي نمي‌تواند سيگار را ترك كند، آيا به او نمي‌گوييم سيگار را در دهانت بگذار، اما خاموش! آيا بعد نمي‌گوييم به جاي آن آدامس استفاده كن؟! هر فرد در هر مرحله‌اي از ايمان كه قرار دارد، بايد بتواند با روش‌هايي خود را از گناه حفظ نمايد. روش‌هايي كه خودشان گناه نباشند البته. ايمان صفر و صد نيست، سياه و سفيد نيست. مطابق آن‌چه در روايات ما وارد است، مدارجي از ايمان و يقين وجود دارد. قطعاً براي يك كودك، مراحل ايمان هنوز طي نشده و از «عبادالرحمن» محسوب نمي‌گردد. مطلب فوق از اين بابت به نگارش درآمده است. تشكر از نظر شما.