كودكان من هنوز به مرحله نوجواني نرسيده‌اند تا با مشكلي كه شما مي‌فرماييد دست و پنجه نرم كنم. ولي دو مطلب به نظرم مي‌رسد كه عرض مي‌كنم؛ نخست اين‌كه هر چيزي كه بر نوجوان اجبار شود، قطعاً طرد مي‌گردد. در اين شك نكنيد. آن هم در اين دوره و زمانه كه ما هستيم. اين يك. دو اين‌كه هيچ عملي توسط انسان صورت نمي‌گيرد؛ مگر اين‌كه يا از آن لذّت ببرد و يا توجيه عقلاني براي آن داشته باشد تا بر سختي و رنجش صبر كند. براي هر نوجواني پيتزا بياوريد با لذت مي‌خورد، اصلاً نياز به اصرار نيست. زيرا لذّت مي‌برد. اما عبادت براي ما بندگان ضعيف «كلفت» و سختي دارد. لذا به آن «تكليف» مي‌گويند. حالا دارو جلوي نوجوان‌تان بگذاريد، نمي‌خورد، زيرا تلخ است. اما وقتي دكتر مي‌"گويد و توجيه مي‌شود كه سلامتي او در آن است، قبول مي‌كند. پس راه حل، تركيبي از اين‌هاست: 1. عبادت را لذّت‌بخش كنيم. اين‌كه مثلاً فرصتي باشد براي نوجوان كه همراه پدر به مسجد برود و از همراهي او لذّت ببرد. يا در مسجد دوستاني داشته باشد كه بودن در آن‌جا را برايش لذّت‌بخش كنند، تا كم‌كم لذّت بودن در مسجد به نماز سرايت نمايد. 2. حالا كه عبادت سخت است، آن را به خوبي توجيه نماييم. قصه‌هايي از خلقت انسان بگوييم و تمام وقايعي كه بر سر او آمده است، فلسفه خلقت را تعريف كنيم و در نهايت دليل نماز خواندن را توضيح دهيم. آثار نماز را نشانش دهيم. در اين مرحله، اعتماد بسيار مهم است. نبايد قبلاً سابقه دورغگويي به او داشته باشيم. اگر حتي يك‌بار وقتي كودك بود يا نوجوان، به او دروغ گفته باشيم، امروز حرفمان برايش كم‌ارزش است و بي‌اعتبار. نخستين گام در تربيت «اعتماد» است. اگر نوجوان‌مان به ما اعتماد داشته باشد، تربيت او چندان دشوار نخواهد بود. 3. از متخصصين بخواهيم تا نوجوان را توجيه كنند. همان‌طور كه وقتي دكتر مي‌گويد او مي‌پذيرد، اگر يك متخصص اسلام‌شناس معتبر وجود داشته باشد در اطرافمان، طوري كه نوجوان ما بپذيرد او واقعاً تخصص دارد، حالا او صحبت كند و بگويد كه آثار نماز چيست، اميد بيشتري هست كه به پذيرش برسد. موفق باشيد.