چشم. من دعا مي‌كنم براي شما و همه مسلمانان اين سرزمين. فقط يك سلسله از ملازمات عقلي به نظرم رسيد ناگهان همين الآن، گزاره‌ها و قضايايي كه با هم لازم و ملزومند از نظر عقل: حروف دارند در مرورگر نقش مي‌بندند، پس من دارم آن‌ها را تايپ مي‌كنم، من براي تايپ با انگشتانم روي كليدهاي حروف فشار مي‌آورم، من براي فشردن كليدها بايد حيات داشته باشم و زنده باشم، پس من زنده‌ام كه دارم تايپ مي‌كنم، هر انسان ِ زنده‌اي فرصت براي تغيير دارد، پس من مي‌توانم تغيير كنم! پس چطور مي‌توانم از تغيير كردن نااميد باشم؟! ما انسان‌ها تا زنده هستيم، در امتحان هستيم. خداوند ما را مي‌آزمايد. آزمون‌ها پاسخ‌هاي ساده‌اي دارند. چيزي كه سخت است: اين‌كه چطور اين پاسخ‌هاي ساده را با «هواي نفس» خود سازگار نماييم! اما اگر دست از هوا و هوس برداريم و بي‌خيالشان شويم، عمل به پاسخ‌هاي ساده آسان است! وقتي به اطرافيانم مي‌نگرم، مي‌بينم بيشتر سختي‌شان همين است؛ جمع كردن بين «امتحان» و «نفس». دماغش بزرگ است، مي‌خواهد هم مؤمن باشد و هم دماغ قلمي داشته، تحت فشار است كه چطور توجيه نمايد تا مجوّز عمل بگيرد. چاق است و پرخور. هم مي‌خواهد خوش بگذراند و مطابق خواهش نفس بخورد، هم لاغر شود و به دستور سلامتي اسلام عمل كند! سختي‌ها را ما به خود مي‌دهيم، وقتي مي‌خواهيم بين دنياپرستي و خداپرستي جمع كنيم. اما اگر دنيا را رها نماييم، يك لحظه حتي تصوّر هم بكنيم، تمام سختي‌ها ناگهان محو مي‌شوند و خلاص! هيچ دشواري باقي نمي‌ماند براي انسان. ما قرار نيست دنيا را تغيير دهيم، ما فقط بايد رفتار خود را مطابق دستور كنيم، تا خودمان تغيير كنيم. باقي لطف خداست. راه هم روشن است. صراط مستقيم هيچگاه محو نمي‌شود. هدايت پيچيده نيست. خدا حاجات خير همه مسلمانان را به حق همين ماه عزيز تأمين و فراهم نمايد، إن‌شاءالله.