خب... مشكلي در بين است. اطرافيان روش‌هاي مرا نقد مي‌كنند و بعضي معتقدند وقتي بچه‌ها بزرگ‌تر شوند، واقعيت‌هاي جامعه را خواهند ديد و احساس مي‌كنند خيلي در فشار و تحريم بوده‌اند و عليه آموزش‌هاي تو برمي‌آشوبند. بعضي ديگر مي‌گويند تو از آن‌ها ربات‌هاي مطيع و منظّم ساخته‌اي كه خرج نظام مدرن مي‌شود و نمي‌توانند در جامعه سنّتي زندگي كنند. وقتي بزرگ شوند نسبت به جامعه خود كه پر از آشفتگي و بي‌نظمي‌ست بدبين شده و منزوي مي‌گردند! و در اين ميانه، من چون جامعه آينده را متفاوت از امروز مي‌دانم، پاسخ مي‌دهم: روزي كه اين‌ها بزرگ شوند، نسبت به جامعه خود در بهترين وضعيت ادراكي خواهند بود و نه وازده و سرخورده. اما چه مي‌شود كرد كه نتيجه امروز مشخص نيست. من اگر امروز اين روش‌ها را تبليغ كنم و به اين و آن توصيه نمايم... بعد اگر مشخص شد كه چندان هم مفيد نبوده، گناه چند نفر را بايد بر دوش بكشم؟! در همين وبلاگ به نظرم رسيد كه مي‌نويسم، هر كسي هم كه بپرسد، بارها و بارها گفته‌ام كه بنده دانش رسمي در علوم تربيتي ندارم و اين‌ها نسخه‌اي براي ديگران محسوب نمي‌گردد و تنها روايتي از تجربه‌هاي شخصي‌ست. اگر فردي با علم و آگاهي و مسئوليت خود خواست استفاده كند! از بزرگواري و حُسن ظنّ شما نيز سپاسگزارم.