بچه‌‌ها خواسته‌اند. بارها. از هم‌كلاسي‌ها شنيده‌اند. دست بچه‌هاي فاميل ديده‌اند. درباره تبلت، من خودم چند سال پيش يك تبلت 200 هزار توماني داشتم، نه سيم‌كارت‌خور، نه بلوتوث و نه هيچي! فقط براي مطالعه pdf استفاده مي‌كردم. روي همان چند بازي نصب كردم. هفت‌هشت‌تا بازي فكري، مثل بازي صد در، مثل اوملون، همان قورباغه‌اي كه فقط آب‌نبات مي‌خورد. بازي‌هاي معمايي. قانون گذاشتم هر كس مشق مدرسه را تمام كرد، ده دقيقه مجوّز بازي با تبلت دارد. در تابستان هم كه مشق مدرسه ندارند، هر كس يك صفحه از كتاب بنويسيم و يك صفحه از كتاب تمرين رياضي سال بعد را نوشت، ده دقيقه فرصت بازي دارد. از اين بيشتر هم اگر كسي بخواهد بازي كند، چند جلد دفترچه تمرين خط خريده‌ام. تازگي نه، چهار سال پيش. از همان وقت قانون داريم كه هر كه يك صفحه خوش‌خطي بنويسد ده دقيقه بازي كند. چهار سال است با همين تبلت سرگرم‌اند! درباره گوشي، اولين بار وقتي مريم خواست، همه‌شان را جمع كردم و برايشان توضيح دادم كه گوشي موبايل براي ارتباط سريع است و ارتباط سريع براي كار. هر وقت سر كار رفتيد و در كار نياز به ارتباط آني داشتيد تلفن همراه بخريد! پرسيدند: پس چرا هم‌سن‌هاي ما... گفتم: پدر و مادرهاي آن‌ها به اندازه من كه شما را دوست دارم، آن‌ها را دوست ندارند. گوشي موبايل مي‌خرند تا بچه سر كار برود و كمتر مزاحم والدين شود. اگر دوست‌شان داشتند خودشان با آن‌ها بازي مي‌:كردند تا نياز به بازي با موبايل نداشته باشند. وقتي بچه لج گرفته كه موبايل مي‌خواهم، مادر بي‌حوصله بوده، براي اين‌كه از شرّ كودك خلاص شود موبايل خريده. ولي من چون شما را زياد دوست دارم، نمي‌خواهم عمر شما بيهوده تلف شود. تجربه به من ثابت كرده كه با ابراز علاقه به بچه، همه مشكلات را مي‌توان حل كرد! :) پ.ن. حتي وقتي مثلاً شكلات مي‌خواهند، مي‌گويم: چون دوستت دارم، نمي‌خواهم دندان‌هايت خراب شود و چاق شوي و بيمار گردي! معمولاً اين‌جور وقت‌ها مي‌پرند بغلم و بوسم مي‌كنند و مي‌"گويند: ممنونم كه مراقب من هستي! :)