سلام. هر نيم‌ساعت سه تا 10 دقيقه است. ابتداي شروع اين روش مربوط به همان زماني‌ست كه رايانه‌دار شديم. وقتي روي دستگاه بازي برايشان نصب كردم، سه چهار ساله بودند. همان اوان آشنايي‌شان با بازي رايانه‌اي بود. يك دستگاه تايمر خودكار خريدم، به نظرم 12 هزار تومان بود. از يك طرف به پريز برق متصل مي‌شد و از طرف ديگر دوشاخه مانيتور را به آن متصل مي‌كردم. زمان‌سنج 24 ساعتي بود كه آن چهار نيم‌ساعت را صبح و عصر روي زمان‌سنج تعريف كردم. طبيعتاً مانيتور سر وقت روشن مي‌شد و سر وقت خاموش. اين‌طوري به كيس هم آسيب نمي‌رسيد. اولاً چون بچه‌ها از ابتداي آشنايي با بازي رايانه‌اي اين‌طور ديده بودند، برايشان ناگوار نبود. ممنوعيتي نبود كه ناگهاني بر آن‌ها وارد شده باشد. ثانياً وقتي هم اعتراض مي‌كردند، برايشان توضيح مي‌دادم: بچه‌ها، من چون خيلي شما رو دوست دارم، دلم نمي‌خواد آسيب ببينيد. بازي كردن زياد با رايانه هم به چشم شما آسيب مي‌زنه و هم روح شما رو تحت تأثير قرار مي‌ده. اين حرف‌ها آن‌قدر تكرار شد كه تبديل شد به باور براي آن‌ها. امروز ديگر آن دستگاه زمان‌سنج را از رايانه قطع كرده‌ام و گذاشته‌ام روي دستگاه پشه‌كش برقي كه شب‌ها روشن مي‌شود و صبح‌ها خاموش. اما بچه‌ها هنوز هم منظم و كوتاه‌مدت از رايانه استفاده مي‌كنند و اگر هم گاهي يهو يكي‌شان زياد بازي كند، فوري بقيه تذكر مي‌دهند كه پاشو، يه ربع بازي كردي! مهمان‌هايي كه خانه ما مي‌آيند معمولاً از ديدن اين صحنه‌ها تعجب مي‌كنند. بعضي هم مرا متهم مي‌سازند كه «ربات» ساخته‌اي و انسانيت آن‌ها را گرفته‌اي!!! :)