خب... مشكلي در بين است. اطرافيان روش‌هاي مرا نقد مي‌كنند و بعضي معتقدند وقتي بچه‌ها بزرگ‌تر شوند، واقعيت‌هاي جامعه را خواهند ديد و احساس مي‌كنند خيلي در فشار و تحريم بوده‌اند و عليه آموزش‌هاي تو برمي‌آشوبند. بعضي ديگر مي‌گويند تو از آن‌ها ربات‌هاي مطيع و منظّم ساخته‌اي كه خرج نظام مدرن مي‌شود و نمي‌توانند در جامعه سنّتي زندگي كنند. وقتي بزرگ شوند نسبت به جامعه خود كه پر از آشفتگي و بي‌نظمي‌ست بدبين شده و منزوي مي‌گردند! و در اين ميانه، من چون جامعه آينده را متفاوت از امروز مي‌دانم، پاسخ مي‌دهم: روزي كه اين‌ها بزرگ شوند، نسبت به جامعه خود در بهترين وضعيت ادراكي خواهند بود و نه وازده و سرخورده. اما چه مي‌شود كرد كه نتيجه امروز مشخص نيست. من اگر امروز اين روش‌ها را تبليغ كنم و به اين و آن توصيه نمايم... بعد اگر مشخص شد كه چندان هم مفيد نبوده، گناه چند نفر را بايد بر دوش بكشم؟! در همين وبلاگ به نظرم رسيد كه مي‌نويسم، هر كسي هم كه بپرسد، بارها و بارها گفته‌ام كه بنده دانش رسمي در علوم تربيتي ندارم و اين‌ها نسخه‌اي براي ديگران محسوب نمي‌گردد و تنها روايتي از تجربه‌هاي شخصي‌ست. اگر فردي با علم و آگاهي و مسئوليت خود خواست استفاده كند! از بزرگواري و حُسن ظنّ شما نيز سپاسگزارم.

بچه‌‌ها خواسته‌اند. بارها. از هم‌كلاسي‌ها شنيده‌اند. دست بچه‌هاي فاميل ديده‌اند. درباره تبلت، من خودم چند سال پيش يك تبلت 200 هزار توماني داشتم، نه سيم‌كارت‌خور، نه بلوتوث و نه هيچي! فقط براي مطالعه pdf استفاده مي‌كردم. روي همان چند بازي نصب كردم. هفت‌هشت‌تا بازي فكري، مثل بازي صد در، مثل اوملون، همان قورباغه‌اي كه فقط آب‌نبات مي‌خورد. بازي‌هاي معمايي. قانون گذاشتم هر كس مشق مدرسه را تمام كرد، ده دقيقه مجوّز بازي با تبلت دارد. در تابستان هم كه مشق مدرسه ندارند، هر كس يك صفحه از كتاب بنويسيم و يك صفحه از كتاب تمرين رياضي سال بعد را نوشت، ده دقيقه فرصت بازي دارد. از اين بيشتر هم اگر كسي بخواهد بازي كند، چند جلد دفترچه تمرين خط خريده‌ام. تازگي نه، چهار سال پيش. از همان وقت قانون داريم كه هر كه يك صفحه خوش‌خطي بنويسد ده دقيقه بازي كند. چهار سال است با همين تبلت سرگرم‌اند! درباره گوشي، اولين بار وقتي مريم خواست، همه‌شان را جمع كردم و برايشان توضيح دادم كه گوشي موبايل براي ارتباط سريع است و ارتباط سريع براي كار. هر وقت سر كار رفتيد و در كار نياز به ارتباط آني داشتيد تلفن همراه بخريد! پرسيدند: پس چرا هم‌سن‌هاي ما... گفتم: پدر و مادرهاي آن‌ها به اندازه من كه شما را دوست دارم، آن‌ها را دوست ندارند. گوشي موبايل مي‌خرند تا بچه سر كار برود و كمتر مزاحم والدين شود. اگر دوست‌شان داشتند خودشان با آن‌ها بازي مي‌:كردند تا نياز به بازي با موبايل نداشته باشند. وقتي بچه لج گرفته كه موبايل مي‌خواهم، مادر بي‌حوصله بوده، براي اين‌كه از شرّ كودك خلاص شود موبايل خريده. ولي من چون شما را زياد دوست دارم، نمي‌خواهم عمر شما بيهوده تلف شود. تجربه به من ثابت كرده كه با ابراز علاقه به بچه، همه مشكلات را مي‌توان حل كرد! :) پ.ن. حتي وقتي مثلاً شكلات مي‌خواهند، مي‌گويم: چون دوستت دارم، نمي‌خواهم دندان‌هايت خراب شود و چاق شوي و بيمار گردي! معمولاً اين‌جور وقت‌ها مي‌پرند بغلم و بوسم مي‌كنند و مي‌"گويند: ممنونم كه مراقب من هستي! :)

صحيح مي‌فرماييد. بله. از تمام روش‌ها بايد استفاده كرد. خصوصاً از روش «خالي‌الذهن» بودن كودكان! اساساً اين‌كه خداوند انسان‌هاي جديد را به صورت كودك و با ذهن خالي وارد اين جهان مي‌نمايد نياز به توجه دارد. دليل آن چيست؟ به نظرم براي اين‌كه والدين فرصت داشته باشند به دليل «اول» بودن، تمام آن‌چه را كه لازم مي‌دانند فرا بگيرد به وي بياموزند، بدون اين‌كه هيچ مخالفتي از ناحيه ساير فرهنگ‌ها و سنن در مقابل‌شان قرار داشته باشد. والدين در اين مرحله بدون رقيب‌اند. بنابراين وقتي كودك، نوجوان شد و وارد جامعه گرديد، اوليات مورد نياز را در اختيار دارد تا كم‌تر تحت تأثير محيط قرار گيرد.

سلام. هر نيم‌ساعت سه تا 10 دقيقه است. ابتداي شروع اين روش مربوط به همان زماني‌ست كه رايانه‌دار شديم. وقتي روي دستگاه بازي برايشان نصب كردم، سه چهار ساله بودند. همان اوان آشنايي‌شان با بازي رايانه‌اي بود. يك دستگاه تايمر خودكار خريدم، به نظرم 12 هزار تومان بود. از يك طرف به پريز برق متصل مي‌شد و از طرف ديگر دوشاخه مانيتور را به آن متصل مي‌كردم. زمان‌سنج 24 ساعتي بود كه آن چهار نيم‌ساعت را صبح و عصر روي زمان‌سنج تعريف كردم. طبيعتاً مانيتور سر وقت روشن مي‌شد و سر وقت خاموش. اين‌طوري به كيس هم آسيب نمي‌رسيد. اولاً چون بچه‌ها از ابتداي آشنايي با بازي رايانه‌اي اين‌طور ديده بودند، برايشان ناگوار نبود. ممنوعيتي نبود كه ناگهاني بر آن‌ها وارد شده باشد. ثانياً وقتي هم اعتراض مي‌كردند، برايشان توضيح مي‌دادم: بچه‌ها، من چون خيلي شما رو دوست دارم، دلم نمي‌خواد آسيب ببينيد. بازي كردن زياد با رايانه هم به چشم شما آسيب مي‌زنه و هم روح شما رو تحت تأثير قرار مي‌ده. اين حرف‌ها آن‌قدر تكرار شد كه تبديل شد به باور براي آن‌ها. امروز ديگر آن دستگاه زمان‌سنج را از رايانه قطع كرده‌ام و گذاشته‌ام روي دستگاه پشه‌كش برقي كه شب‌ها روشن مي‌شود و صبح‌ها خاموش. اما بچه‌ها هنوز هم منظم و كوتاه‌مدت از رايانه استفاده مي‌كنند و اگر هم گاهي يهو يكي‌شان زياد بازي كند، فوري بقيه تذكر مي‌دهند كه پاشو، يه ربع بازي كردي! مهمان‌هايي كه خانه ما مي‌آيند معمولاً از ديدن اين صحنه‌ها تعجب مي‌كنند. بعضي هم مرا متهم مي‌سازند كه «ربات» ساخته‌اي و انسانيت آن‌ها را گرفته‌اي!!! :)

سلام. تشكر.

تشكر. :)