سلام. صحيح مي‌فرماييد. حرف حقّي‌ست. هيچ هديه‌اي بالاتر از رضايت پروردگار نيست كه از اطاعت او در اداي تكليف حاصل مي‌شود. همين كه فرد احساس كند به واجبي عمل كرده، بايد مربّي مي‌بوده، فرزنداني تربيت مي‌كرده، همين كه در حدّ وسع خود عمل كرده باشد و ثمره عملش را ببيند، خوشحال مي‌شود. البته ما هر چه كنيم، در برابر نعمت‌هاي فراوان پروردگار همچنان قاصريم و ناتوان در شكر. اميد كه به لطف خود پذيرد اين ناچيز را؛ اين‌كه به امر او «انسان»‌ تربيت نماييم. انسان‌هايي كه نام او و ياد رسولان او را در زمين پاس دارند. امروز داشتم به آينده فكر مي‌كردم، اين‌كه براي عروسي بچه‌ها چه بايد بكنم. همين چند دقيقه پيش. البته تحت تأثير سريال‌هاي تلويزيون. فرزند خيلي كار دارد. به اين زودي‌ها تمام نمي‌شود. چه تربيت دنباله‌دار و پرزحمتي‌ست. حتي بعد از ازدواج‌شان هم كلّي هنوز تكليف و مسأله و چالش بر عهده والدين. توكل بر خدا. ممنون از پيام اميدبخش‌تان. اميد كه در پناه حق، استوار و سربلند باشيد.