خير، «آن احمد» ديگر نيست! دقيقاً مشكل همين‌جاست. در همين فراموشي. به شما هم پيشنهاد مي‌كنم آن‌چه در ذهن داريد حتماً بنگاريد. به گمانم خيلي از آدم‌هاي ديگر هم چنين رؤياهايي داشته‌اند، ولي وقتي سن و سالي از آن‌ها گذشته، فراموش كرده‌، از خاطر برده‌اند، شده‌اند همين پدر و مادرهايي كه ما امروز مي‌بينيم معمولاً. من اگر اين طور خوب به خاطر دارم، زيرا گاهي آن نوشته‌ها را مي‌خوانم. خودم هم به شگفت مي‌آيم وقتي با آن رؤياها مواجه مي‌شوم. يعني اگر نبود سالنامه‌ها، به جرأت مي‌توانم بگويم، من نيز از خاطر برده بودم. در بزرگسالي آن‌قدر اتفاقات زياد و مهم و عجيب و غريب براي انسان مي‌افتد كه جاي آن خاطرات نوجواني را مي‌گيرد. من روزنگاري را تا يك‌سال پيش از ازدواج ادامه دادم. بعد اتفاقاتي افتاد كه ديگر ننوشتم. اكنون پشيمانم. مي‌دانم اگر ادامه مي‌دادم، خيلي چيزهايي را كه امروز فراموش كرده‌ام و حتي نمي‌دانم چيستند به خاطر مي‌آوردم. نوشتن خوب است، ولي اي كاش روشي بود كه انسان بنويسد و مطمئن باشد نوشته‌ها در اختيار ديگران قرار نمي‌گيرد. معمولاً دفتر و كاغذ زياد امن نيست! «ساختن يك فرزند رؤيايي» مربوط به زمان «تنهايي» انسان است. وقتي خودت پدر يا مادر مي‌شوي، زندگي كه شلوغ مي‌شود، همه تصاوير رؤيايي محو مي‌شوند و آدم‌هاي خيالي مي‌گذارند و مي‌روند! موفق باشيد.