اخيراً دچار مشكلاتي شده‌ام، مستندسازي كه هيچ، حتي براي قرار دادن تصاوير كودكانم بر وبلاگ. خب، دخترم نه سالش تمام است. قبل‌تر خيلي راحت عكس مي‌گرفتم و در وبلاگ مي‌گذاشتم. حالا مدام بايد هر عكسي مي‌گيرم، او را حذف نمايم تا بتوانم منتشر سازم! فقط وقتي بيرون مي‌رويم و در پارك هستيم، تصاوير قابل نشر مي‌گردند. اين قيودات كار را دشوار مي‌كند. بهترين مستند هم زماني‌ست كه پنهاني فيلم مي‌گيرم. ولي زرنگ‌ترند، معمولاً تا بخواهم مخفيانه از فعاليت‌هاي‌شان فيلم بگيرم مي‌فهمند. وقتي هم بفهمند خب رفتارشان آن‌قدر طبيعي نيست كه بشود مستندش كرد! ولي تا بخواهيد عكس و فيلم ازشان دارم. هر سه تاي‌شان از روز تولد عكس و فيلم دارند تا امروز. همه را تاريخ گذاشته و دسته‌بندي كرده نگهداري مي‌كنم. به نظرم بخش مهمي از هويّت انسان را «گذشته» او تشكيل مي‌دهد. وقتي در بزرگسالي، انسان طفوليت خود را مي‌بيند، فراموش نمي‌كند چه بوده، چه اهدافي داشته، چه مي‌خواسته، چه تمايلات و آرزوها و آرمان‌ها و اميدهايي داشته. ما از «غفلت» نابود مي‌شويم. اين‌طور اسناد و مدارك مي‌تواند غفلت را از انسان بگيرد. من خودم كه هر بار تصاوير كودكي‌ام را مي‌بينم، مثلاً عكسي كه با هم‌كلاسي‌ها داشته‌ام، ناگهان تمام آرزوهاي آن دوران را به خاطر مي‌آورم و بعضي حرف‌هايي كه با هم زده‌ايم. انسان متوقف مي‌شود يك لحظه و احساس مي‌:كند چقدر دور شده از صفا و دل‌پاكي‌اش. اين مي‌شود كه ممكن است تلاش نمايد خود را اصلاح كند. تشكر از توجه شما.