وقتي اين‌طور تشويق مي‌فرماييد، انسان به بيشتر نوشتن ميل پيدا مي‌كند! ببخشيد اگر پاسخ‌ها طولاني مي‌شوند. همين نيم‌ساعت پيش مشغول تماشاي تئاتري بودم كه بچه‌ها بازي مي‌كردند. مريم چند روز است برادرانش را آموزش مي‌دهد تا چند نمايش اجرا نمايند. حدود يك ساعت پيش صدايم كرد كه تمرين‌شان تمام شده و آماده اجرا هستند. گاهي آدم تعجب مي‌كند كه اين بچه‌ها دبستاني هستند! من با گوشي مشغول فيلم‌برداري شدم. سيدمرتضي خود را معرفي كرد و آخرش گفت: «در نقش راوي». سيداحمد در حالي كه عبايش را روي دوشش انداخته، شال سبز مريم را گرد كرده و روي سرش گذاشته و با شال زردي صورتش را پوشانده پس از معرفي خود گفت: «در نقش پيامبر ص». مريم هم چادر مشكي عربي با روبنده آبي (يك روسري آبي توري). او نيز خود را «در نقش حضرت فاطمه س» معرفي كرد. همين نيم‌ساعت پيش تمام شد. همه را ضبط كردم. تصوير هم گرفتم. كارگرداني و طراحي لباس و بازي‌گرداني همه با مريم بود. حتي ايده هم از خودش. آخر كار هم گفت: «اين نمايش هديه روز پدر است!» فيلم را يك‌بار روي همان گوشي گذاشتم خودشان تماشا كردند. خودشان بيشتر لذّت برده‌اند از بازي‌شان انگار. سيدمرتضي هنوز خيلي از كلمات را نخوانده و تازه به درس تشديد رسيده‌اند. مدام غلط مي‌خواند. اما در كل خيلي جالب بود! متن نمايش در كتاب فارسي‌شان بود. مريم گفت چند نمايش ديگر هم در نظر دارد تا روزهاي آينده تمرين و اجرا كنند. ببخشيد زياده عرضي شد. تشويق فراوان‌تان، كلام‌افزاست. ممنونم.