جلوي رايانه نشسته بودم امروز صبح كه يهو سيداحمد بهم گفت: قوز كردي بابا! يعني صاف بشين! منم صاف نشستم. بله صحيح مي‌فرماييد. خيلي اتفاقات جالب افتاده و مي‌افتد. بارها شده آن‌ها به من تذكر داده‌اند و به نظر مي‌رسد تأثيرات خوبي در تربيت مي‌بينم. مانند همان قصه شامپوي سير پرژك كه اشاره فرموديد. :) اين‌قدر لذت مي‌برم وقتي مي‌بينم كه همديگر را نهي از منكر مي‌كنند كه حدّ ندارد. داشتم صدايشان را مي‌شنيدم، باز همين امروز صبح كه مشغول بازي بودند. سيداحمد كار اشتباهي كرده بود ظاهراً، سيدمرتضي خواست بيايد به من بگويد، مريم گفت: «خبرچيني كار درستي نيست» و او هم منصرف شد و نيامد! هر وقت خبري از هم مي‌آوردند،‌ مي‌گفتم: به خودش بايد مي‌"گفتي، نه به من. مگر اين‌كه شكايتي داشته باشي و به تو ضرري زده باشد. اصلاً دلم مي‌خواست از رفتارهايشان يك فيلم مستند مي‌ساختم. با اين‌كه معمولاً دو روز يك‌بار از كارهايشان فيلم مي‌گيرم با گوشي، اما مستندسازي نمي‌دانم. يك روز يكي از دوستان آمده بود منزل ما، تابستان بود و تعطيلي مدارس، داشتيم صحبت مي‌كرديم، ناگهان تعجب كرد كه سر ساعت 2 سه فرزندم با هم بلند شدند، دويدند و رفتند سراغ رايانه، به نوبت هر كدام ده دقيقه مشغول بازي شدند و بعد از 30 دقيقه بدون هيچ سر و صدا و دعوايي رها كردند. پرسيد: چرا يهو دويدند و رفتند؟ گفتم: هر روز چهار تا نيم‌ساعت فرصت بازي دارند. الآن وقت بازي‌شان شده. تعجبش از اين بود كه مي‌گفت فرزندان خودش را به زور بايد از پاي رايانه بلند مي‌كرد! بر امام جمعه واجب است كه هر هفته در خطبه‌ها مردم را به «تقواي الهي و نظم در امور»‌ توصيه نمايد. آن توصيه بيشتر تأثير دارد يا رفتار مادران‌مان در خانه؟! يك مادر مي‌تواند نظم را «ذاتي» كودك نمايد. امام جمعه چه؟! حالا بايد به پاسخ اين سؤال بيانديشيم كه: زور «منبر» بيشتر است يا «مادر»؟! كدام آينده نظام اسلامي را اسلامي مي‌سازد؟! ممنونم از نظرات دلگرم‌كننده‌تان. خيلي سپاسگزارم كه نوشته‌هايم را مي‌خوانيد.