دربي پايتخت، قرمز و آبي، در استاديوم نشسته‌ايد، توپ از زمين خارج مي‌شود و از نظر پنهان مي‌گردد، يك توپ ديگر وارد زمين مي‌كنند. دو توپ كاملاً هم‌قيافه هستند، ولي شما مي‌گوييد: «اين آن نيست». پس از پايان بازي، توپ اول يافت مي‌شود، معلوم نيست به كجا خورده كه تركيده، بادش خالي شده، تغيير ظاهر داده، اصلاً ديگر كروي نيست، شما مي‌گوييد: «اين همان است». مهم‌ترين گرفتاري بشر از ابتداي درگير شدن به فلسفه همين بوده: «اين‌هماني». اصالت ماهيت از همين رو به وحدت ماهيت در ذهن و خارج و نفس‌الامر معتقد شده و افلاطون، نظريه مُثُل را طرح كرده و اصالت وجود نيز، وجود شخصيه را منشأ «اين‌هماني» گرفته است. اما شما چطور؟! شما در مثال‌تان يك نكته قابل توجه داريد كه به همين اين‌هماني ارتباط دارد. خواهش مي‌كنم كاملاً روي آن‌چه عرض مي‌كنم دقت بفرماييد، زيرا ورود به مباحث فلسفي كه اين مثال شما نيز از آن دسته است، كاملاً نياز به تمركز دارد. شما يك بردار داريد با چهار مؤلفه؛ طول، عرض، ارتفاع، زمان. اين مؤلفه‌ها چون بر اساس چارچوب «اندازه‌گيري» مي‌شوند، با تغيير چارچوب و قاب و فريم، اندازه‌هاي مختلفي خواهند يافت، ولي فرموديد: «در هر صورت همان يك بردار است» بردار را يكي فرض كرديد، واحد. چارچوب را مي‌چرخانيم، تغيير زاويه و مختصات مي‌دهيم، يعني در حقيقت زمان و مكان ناظر را عوض مي‌كنيم، نگاه كه عوض شد، مؤلفه‌هاي چهارگانه بردار هم اندازه عوض مي‌كنند، هيچكدام هم مطلق و مرجع نيستند، ولي خود ِ بردار چه؟! شما فرموديد: «خود بردار كه عوض نمي‌شود». درست فهميدم مطلب شما را؟ اما اشكال: يك اتفاق لطيف و جالب در اين‌جا افتاده است؛ شما خودتان از يك چارچوب در حال توصيف اين وضعيت هستيد، چارچوبي كه مطلق است و البته كه مرجع، زيرا از آن چارچوب خاصّ‌ در حال توصيف تمامي چارچوب‌هاي ديگر مي‌باشيد. اگر چارچوب شما هيچ برتري بر ديگر چارچوب‌ها نداشت، پس چگونه مي‌تواند قضاوت كند كه: «بردار تغيير نكرد؟!» دقت فرموديد؟! در سناريونويسي و بيان قصه، اين وضعيت را «داناي كل‌» مي‌نامند. شرايطي كه بيننده يا همان ناظر را در وضعيتي فراتر از نگاه تمامي بازيگران حاضر در نمايش و قصه قرار مي‌دهد...