ما اگر روش صحيح را به او بياموزيم، اصل كار انجام شده، نياز نيست حجم زيادي اطلاعات در اختيار كودك بگذاريم. اين‌جاست كه ما درباره كودك بايد به «تربيت» بيانديشيم و آن را از تعليم به معناي مصطلح آن تفكيك كنيم. تربيت اين نيست كه اطلاعاتي را با زبان به وي منتقل سازيم، بلكه بايد فرصت‌هايي را براي وي پديد آوريم كه از رفتار ما و ديگران، رفتار صحيح را بياموزد و گاهي هم سرش به سنگ بخورد و با تجربه خود تربيت شود. پروردگار ما را معمولاً با تجربه‌هاي شگفت و دشوار تربيت مي‌نمايد، به فرمايش حضرت امير(ع) به «فسخ عزائم». اين‌طور نيست؟! استاد حسيني(ره) رشد انسان و تكامل وي را بدون قرار گيري او در «اجتماع» ناممكن مي‌داند. وي معتقد است كمال فرد به ارتقاء منزلت وي در خلقت تعريف مي‌گردد و منزلت هر موجودي در خلقت به گستره و قدرت او در تصرّف باز مي‌گردد؛ تصرّف در ساير مخلوقات، از جماد و گياه گرفته تا جانداران و از جمله انسان‌ها. فردي كه قادر باشد نظام‌سازي نمايد، يعني مجموعه‌اي از انسان‌ها را هم‌راستا با جهت غايي خلقت كند، او به همان اندازه تكامل مي‌يابد و مدارج كمال را طي كرده ارتقاء منزلت مي‌يابد. قطعاً اين تغيير منزلت نيازمند يك مكانيزم است. استاد حسيني(ره) در قالب اين سه اصطلاح (تكيّف، تبدّل، تمثّل) مكانيزم مزبور را شرح داده‌اند كه البته اندكي شرح آن در اين فضاي مختصر كامنتي دشوار به نظر مي‌رسد. اجمالاً در كامنت قبلي عرض شد كه انسان با گفتار و بيشتر رفتار خود، ظرفيتي فراتر از آن‌چه دارد طلب مي‌كند، مثلاً اين‌كه پيشنماز محل شود و خود را به حالات فردي كه پيشنماز باشد نزديك مي‌سازد. در اين مرحله هنوز آن حالات مورد نياز براي پيشنماز شدن در روح و نفس او پديد نيامده...