سلام. تشكر از اظهار لطف شما. حقير كوچك‌تر از آن است كه مباحث تربيتي بيان نمايد. اگر درباره كودكان مي‌نويسد، بيان تجربيات ناقص خود در زندگي با بچه‌هاي خويش است، اين است كه منظم نبوده و به حوادث بند شده. از منظر استاد حسيني(ره) اما اگر بخواهم مطلبي عرض نمايم، از باب اندك مطالعه‌اي در آثار ايشان، به حسب مبناي فلسفي خود، انسان را در ضمن جامعه تعريف مي‌نمايند. لذا آن «روح، ذهن، جسم» كه براي انسان تعريف مي‌شود، ابعاد دروني انسان را توصيف مي‌فرمايد كه نسبت به هويت و جايگاه اجتماعي وي، تبديل به «تكيّف، تبدّل، تمثّل» مي‌گردد كه مكانيزم تغيير وضعيت و ارتقاء منزلت افراد است. استاد حسيني(ره) در توصيف هر موضوعي، نسبت‌هاي بيروني و دروني آن و ارتباط آن دو با هم را بيان مي‌نمايد و از آن به «بيرون، درون، ربط» تعبير مي‌كند. اين نگاه است كه سبب مي‌شود معتقد شويم، ارتقاء وضعيت روحي انسان، و البته كودك، به منزلت اجتماعي او گره مي‌خورد. جامعه براي كودك در ابتدا خانه و سپس محيط مدرسه است. كودك نيز مانند ساير انسان‌ها براي رسيدن به منزلت، مسير «تكيّف، تبدّل، تمثّل» را مي‌پيمايد؛ ظرفيتي فراتر را طلب مي‌كند، موقتاً به او اعطا مي‌شود و قدرت تصرّف مي‌يابد، اگر در «جهت» استفاده كرد، پايدار و نهادينه در وي مي‌گردد؛ آن منزلت و آن قدرت تصرّف. اگر در اين مسير توفيق يابد و هويتي در خانه و سپس مدرسه پيدا كند، روح او به لذت آرامش و امنيت دست مي‌يابد و فضايي مي‌گشايد تا ذهن بتواند انسجام و تمركز يافته، بُعد فكري او را ارتقاء بخشد و كيفيت جسم نيز بهبود مي‌يابد. هميشه بُعد اصلي، در اين‌جا روح، مهم‌ترين حضور ابعاد بيروني در درون فرد است. اين كليّت مطلب از نگاه استاد(ره)، حالا در مصداق چه مي‌شود، بماند. دوستاني از دفتر اگر مطلب را ملاحظه فرموده، اشكالي در تقرير بحث استاد(ره) يافتند، تذكر دهند. تشكر از حوصله جنابعالي.