مرز افراط و تفريط باريك است. صراط، چندان پهناور نيست! قطعاً اقتدا كردن به امامي (عج) كه نمي‌داني اكنون اين‌جا ايستاده يا نايستاده است، طبق فرمايشات همان شجره طيبه، مبطل نماز مي‌باشد. اما اين‌كه به ياد امام (عج) اشك بريزي و جاي وي را در جامعه‌ات خالي احساس كني، عطش ديدار، تو را فرا بگيرد، به حدّي كه نامش را بر فرزندان خود نهي و يادش را از خاطر نبري، اين‌ها آثار طبيعي دوستي اهل بيت (ع) است. از شادي‌شان شاد شوي و به غمشان از هوش بروي. ضمن اين‌كه «مناسك» لازم است، تا تربيت ديني تحقق يابد. اگر «پرچم سياه» عزاي محرم را از كودكي‌مان نمي‌افراشتند و قيمه‌مان نمي‌دادند، شايد نام «حسين ع» اين‌طور افراشته و فراگير نمي‌ماند. كودكان را با علائم و نمادها بايد پروريد. اما نسبت به دو بزرگواري كه نام برديد، اطلاعي ندارم. اينترنت هم از «ثقات»‌ نيست و اتفاقاً بالعكس، من آن را از «فسّاق» يافته‌ام. هر چه از اينترنت شنيده مي‌شود، «تبيّن‌لازم» است! تشكر از نظر لطف‌تان به وبلاگ حقير.