به سختي! اين جايگزيني سخت است. بچه‌ها به رفتار والدين خيره مي‌شوند و مي‌آموزند. وقتي رسانه‌ها به داخل خانه مي‌آيند؛ تلويزيون و رايانه و تبلت و موبايل و گيم‌ها اجازه نمي‌دهند فرزند تك‌الگو بماند. بخشي از تعاليم را از ديگران مي‌گيرد. مدرسه و هم‌كلاسي‌ها هم كه جاي خود. لذا كار والدين امروز دشوارتر شده است. كوچك‌تر كه بودند، چيزي دست‌شان مي‌دادم، مي‌گفتم: بده! بگير، بده! خيلي اين‌كار را انجام مي‌دادم. قبل از يك‌سالگي. هنوز حرف زدن نمي‌دانستند كه دادن را يادشان دادم. اين حسّ كه حاضر باشند چيزي كه در دست دارند تحويل فرد ديگر دهند. البته هر چقدر بزرگ‌تر شدند و خودآگاهي پيدا كردند، دوباره سفت شدند. مجبور بودم بهشان امنيت بدهم. در عمل برا‌ي‌شان تضمين كردم كه آن‌چه مال خودشان است را هيچ كس به زور نخواهد گرفت. هر كس هم گرفت،‌ توبيخ كردم. ولي دادن اسباب‌بازي‌ها به ديگران را تشويق نمودم. اين شد كه امروز خيلي حسّاس نيستند سر حرص و طمع. ولي قطعاً با خودآگاهي‌هاي آينده،‌ خصوصاً در سنين استقلال شخصيتي، دوباره نياز به تربيت خواهد بود. موفق باشيد.