سلام. همان‌گونه كه خود شما نيز در اينترنت جستجو كرده‌ايد، جز يك منبع هيچ نشاني ديگري براي آن ذكر نشده است (المواعظ العددية، الباب الثاني عشر، الفصل الثاني، ص 255). بنده در نرم‌افزارهايي كه در اختيار داشتم جستجو كردم و آن‌جا نيز چنين چيزي نيافتم. وقتي چنين روايتي حتي در بحارالانوار كه تقريباً معجم احاديث است نباشد، بعيد به نظر مي‌رسد بتوان آن را قابل اعتماد دانست. بزرگان شيعه كتب اربعه حديثي را قابل اعتماد مي‌دانند، آن نيز با استثناءاتي، گمان نمي‌كنم بپذيرند روايتي كه در كتب معروفه موجود نيست سنديّت قابل اتكا داشته باشد. نسخه ديجيتالي اصلاح‌شده كتاب مذكور را در اين نشاني يافتم ( http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/3739 ) و در صفحه 573 اين روايت با شماره 3932 ذكر شده است كه هيچ سندي هم براي آن نيامده. نكته‌اي قابل ذكر است و آن توجه به اين‌كه دأب و رويّه علماي شيعه بر اين بوده است در ادوار تاريخي كه در روايات اخلاقي و دلايل مستحبات بر سبيل مسامحه و تساهل عمل نمايند و آن را به قاعده «تسامح در ادله سنن» ناميده‌اند ( http://www.wikifeqh.ir/%D8%AA%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%AD_%D8%A7%D8%AF%D9%84%D9%87_%D8%B3%D9%86%D9%86 ). لذا در چنين رواياتي بحث سندي ننموده و روايات ضعيف و بدون سند را نيز نقل مي‌نمايند و اين نقل دليل بر حجيّت يا صحّت روايت نيست. برخلاف روايات تكليفي كه اگر توسط يك فقيه نقل شود، معمولاً به معناي پذيرش مستند بودن آن نزد وي است. موفق باشيد.