بله، همه كتاب‌هايي كه در يك صفحه «چاپ» هستند با هم به اكسل وارد مي‌شوند. اين كد اين طور طراحي شده است. ولي مشكلي نيست، پس از انتقال به اكسل، رديف‌هايي كه مدّ نظرتان نيست را حذف بفرماييد. يا اين‌كه از ابتدا به نحوي جستجو انجام دهيد و محدود كنيد كه تنها كتاب‌هاي مورد نظر شما در نتايج ديده شوند. موفق باشيد.

همين الآن كد را تست كردم و بدون مشكل كار كرد. راهنماي برنامه را به دقت خوانده و اجرا كنيد، إن‌شاءالله مشكل حل مي‌شود. در پناه خدا.

تشكر از فرمايشات نغز شما. مرا ياد جمله‌اي انداختيد كه حدود 13 سال پيش از طلبه‌ي مهندسي شنيدم: «اتفاقات مهم و جديد در چهارراه‌هاي علوم مي‌افتد». معتقد بود در مكاني كه دو يا چند علم تلاقي مي‌كنند، حرف‌هاي تازه در آن‌جا ظهور مي‌يابند. مثلاً همين مرحوم آخوند خراساني خودمان، اگر چند ماه خدمت حكيم ملاهادي سبزواري فلسفه و منطق نخوانده بود، آن همه نوآوري كه در كفايه هست روي مي‌داد؟! چه چيزي اصول فقه بعد آخوند را با قبل آخوند متفاوت نموده است كه كفايةالاصول را نقطه عطف علم اصول قرار داده؟ به نظر پاره‌اي همين واقع شدن در تقاطع فلسفه و اصول است! إن‌شاءالله خداوند به ما توفيق دهد كه راه صحيح را بشناسيم و همّت‌مان والاگرداند كه در آن طيّ طريق كنيم. ياد آن سخنراني آقاي جوادي آملي به خير، از اجلاس هزاره اديان كه بازگشتند، چنين عباراتي به كار بردند، واژه «اقيانوس» مرا به ياد آن انداخت: «آنان كه از سه طرف به اقيانوس متصلند اقيانوسي مي‌انديشند، آنان‌كه در وراي ابرها مي‌زيند جهاني مي‌انديشند...!» خدا كند همچون اقيانوس هم «وسيع» باشيم و هم «عميق»، اما نه به اندازه تاريكي آن تاريك! «أَوْ كَظُلُمَاتٍ فِي بَحْرٍ لُّجِّيٍّ يَغْشَاهُ مَوْجٌ مِّن فَوْقِهِ مَوْجٌ مِّن فَوْقِهِ سَحَابٌ ظُلُمَاتٌ بَعْضُهَا فَوْقَ بَعْضٍ إِذَا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَرَاهَا وَمَن لَّمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُورًا فَمَا لَهُ مِن نُّورٍ» (نور:40)

سلام. همان‌گونه كه خود شما نيز در اينترنت جستجو كرده‌ايد، جز يك منبع هيچ نشاني ديگري براي آن ذكر نشده است (المواعظ العددية، الباب الثاني عشر، الفصل الثاني، ص 255). بنده در نرم‌افزارهايي كه در اختيار داشتم جستجو كردم و آن‌جا نيز چنين چيزي نيافتم. وقتي چنين روايتي حتي در بحارالانوار كه تقريباً معجم احاديث است نباشد، بعيد به نظر مي‌رسد بتوان آن را قابل اعتماد دانست. بزرگان شيعه كتب اربعه حديثي را قابل اعتماد مي‌دانند، آن نيز با استثناءاتي، گمان نمي‌كنم بپذيرند روايتي كه در كتب معروفه موجود نيست سنديّت قابل اتكا داشته باشد. نسخه ديجيتالي اصلاح‌شده كتاب مذكور را در اين نشاني يافتم ( http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/3739 ) و در صفحه 573 اين روايت با شماره 3932 ذكر شده است كه هيچ سندي هم براي آن نيامده. نكته‌اي قابل ذكر است و آن توجه به اين‌كه دأب و رويّه علماي شيعه بر اين بوده است در ادوار تاريخي كه در روايات اخلاقي و دلايل مستحبات بر سبيل مسامحه و تساهل عمل نمايند و آن را به قاعده «تسامح در ادله سنن» ناميده‌اند ( http://www.wikifeqh.ir/%D8%AA%D8%B3%D8%A7%D9%85%D8%AD_%D8%A7%D8%AF%D9%84%D9%87_%D8%B3%D9%86%D9%86 ). لذا در چنين رواياتي بحث سندي ننموده و روايات ضعيف و بدون سند را نيز نقل مي‌نمايند و اين نقل دليل بر حجيّت يا صحّت روايت نيست. برخلاف روايات تكليفي كه اگر توسط يك فقيه نقل شود، معمولاً به معناي پذيرش مستند بودن آن نزد وي است. موفق باشيد.

سلام و تشكر. من خود از عوامم، خدا كند خواصّ ما را ول نكنند. إن‌شاءالله پس از مرگ هم جزء سادات حساب شوم.

و سلام خدا بر عباد مخلص. حقيقتاً كه چنين است. يادم هست نوجوان كه بودم درباره شريعتي نقدي شنيدم و از خاطرم نرفت: اقيانوسي از اطلاعات بود با يك بند انگشت عمق! نمي‌دانم از كه و كجا و نمي‌توانم قضاوت كنم آيا چنين بود يا خير. اما پذيرفتم كه گستردگي اقيانوسي هم به كار انسان نمي‌آيد، اگر عمق نداشته و سطحي باشد. آن‌چه به كار آيد تخصّص است و تخصّص عمق مي‌خواهد و عمق تمحّض مي‌طلبد و تمحّض به محض بودن و حصر در يك رشته حاصل مي‌شود. بايد همه اطراف و اكناف را زد، حواشي را رها كرد، علوم پراكنده را كنار گذاشت و به حاقّ متن پرداخت. پرنده‌آي كه به هر شاخه‌اي بپرد و از هر زميني دانه برگيرد، نحلي كه شهد هر گلي بمكد و هر گلبرگي بنوازد و همه با هم ملغمه نمايد، عسلش هم درمانگري نخواهد داشت؛ نه كوهستاني مي‌شود و نه دشتستاني. آنان كه تاريخ را متأثر نمودند و نامشان جاويد شد، محض تخصص خود مستدام شدند و پراكندگي وانهادند. با تمام وجود به اين‌چه مي‌گويم معتقدم و آن‌چه فرموديد باور دارم. اما به ورطه عمل كه مي‌رسد... گاهي انسان زمين‌خورده نفس خويش كه مي‌شود، هوي كه غلبه بر خرد مي‌نمايد و تغيير مسيري پديد مي‌آيد... خدا حفظ كند آقاي قرائتي را، نيك فرمود كه: آن‌كه به چاقويي چشم كور نمايد، تا ابد كور است و اين چشم بينايي‌اش باز نگيرد. پاره‌اي خطاها از دنباله انسان پاك نمي‌شود و سياهه عمل را رها نمي‌نمايد. اين‌جاست كه عقل مي‌گويد: روغن ريخته را نذر كردن به كه به چاه زمين سپردن، بلكه گرسنه‌اي به همانش احتياج افتد! وقتي كار برنيايد و دست از بسياري كوتاه باشد، به كم بسنده كردن و «تمام» ِ آن را وقف نمودن شايد بي‌خِرَدي نباشد و شايسته ذمّ نگردد، تا نظر اساتيد فن چه باشد و عقلا چه پسندند. اگرچه آبگير كوچك سيراب نمي‌كند، به تر كردن رهگذران دلخوش بودن، بلكه خدمتي، شايد در حدّ رفع تكليف، اگر چه نه نيل به تعالي، نصيب زمين‌خورده كند. تشكر از فرمايش شما. از خدا مي‌خواهم راه اخلاص را نشانم دهد و از اين تشتّت برهاندم و تحيّر را از حقير بگرداند كه معترف به «كيش شخصيت» خويشم، آن‌چه از كلام انسان بارد نتوان كتمان كردن، دم خروس به قسم حضرت عباس(ع) هم راست نمي‌شود. سپاسگزار شما هستم كه وقت خود را براي وعظ و نصح مصروف نموديد، بلكه همين تذكرات دوستان غفلت را پايان دهد و عزم حركت استوار گرداند. اجرتان با پروردگار.

تشكر.

تشكر از نظر لطف شما.