سلام. بارها و بارها و بارها از زبان علما بر منابر و حتي در رسانه ملّي شنيده‌ام كه ازدواج تنها در يك صورت واجب مي‌شود؛ اگر خوف افتادن به گناه در بين باشد. در غير اين صورت مستحب است. دقّت بفرماييد به اين نكته كه فقهاي ما احكام تكليفي و وضعي را در فقه بررسي مي‌كنند و احكام ارزشي و اخلاقي را به علم اخلاق وامي‌گذارند. ازدواج شرعاً وجوب ذاتي ندارد و اين را مي‌توانيد در رساله‌هاي مراجع و علما و كتب ايشان تحقيق بفرماييد. هيچ فرقي هم در عدم وجوب ازدواج بين شرايط حقير با شرايط ديگران نيست. هر انسان بالغ و عاقل و قادري بالذات و بالاصاله واجباتي دارد مانند صلاة و صوم كه ازدواج داخل آن نيست. ازدواج را مانند حج تصور بفرماييد، اگر حج را استطاعت واجب مي‌نمايد، ازدواج را نيز خوف افتادن به گناه واجب مي‌نمايد. بنده به واسطه لباسي كه به تن كرده‌ام خود را موظف مي‌دانم نص و تشريع صريح الهي را مبتني بر تشخيص و فهم مجتهدين بيان نمايم كه در زمان غيبت منحصر در حكم ظاهري است. لذا ابايي از بيان حقيقت ندارم. تشكر از توجهي كه مي‌فرماييد.