سلام. احسنت بر شما. به نكته ارزشمندي اشاره فرموديد. به نظرم رسيد خاطره‌اي واقعي از گذشته عرض نمايم، تا بدانيم مشكل ما در توليد بازي‌هاي رايانه‌اي و كلاً هر فعاليت فرهنگي چيست. سال 1377، يعني 16 سال پيش، هيچ كس تقريباً دنبال بازي‌هاي رايانه‌اي ايراني شايد نبود. هم‌حجره‌اي من در مدرسه معصوميه(س) دوستي داشت كه در سازمان نور گرافيست بود. در رفت و آمد به حجره وقتي فهميد برنامه‌نويسي مي‌دانم، پيشنهاد كرد يك بازي رايانه‌اي اسلامي بنويسيم. هر سه بر اين مطلب توافق كرديم. بنا شد برنامه‌نويسي با من باشد، گرافيك با ايشان و تنظيم سناريوي بازي يا همان گيم‌پلي با هم‌حجره‌اي من. من كنار درس‌هاي حوزه مشغول مطالعاتي روي دايركت‌ايكس شدم. زيرا مي‌خواستيم بازي كاملاً سه‌بعدي باشد و فضا اصلاً مثل بازي‌هاي ديگر دوبعدي نباشد. آن‌زمان هم موتورهاي بازي‌نويسي مثل آنريل و اين‌ها نبود. اصلاً ويندوز 98 آخرين سيستم عامل مايكروسافت بود. خلاصه مدتي هر كدام مشغول مطالعه بوديم و جلساتي داشتيم. بعد از چند ماه، داشتم در حجره نماز مي‌خواندم كه دوست هم‌حجره‌اي آمد و با هم‌حجره‌اي مشغول صحبت شد. سر سناريو بحث‌شان گرفت. من همچنان در نماز بودم كه كارشان به داد و هوار كشيد، هنوز نماز را تمام نكرده بودم كه شنيدم مسئول گرافيك يهو به هم‌حجره‌اي گفت: اصلاً من خودم مدير پروژه هستم و تو را از سناريو بر مي‌دارم و خودم سناريو را طراحي مي‌كنم. هم‌حجره‌اي هم گفت: كي تو را مدير پروژه كرده؟ همچين قراري نداشتيم. آقا تا نمازم تمام شد، كل پروژه منتفي شد و قهر قهر تا روز قيامت! :( چند ماه كار كردن در چند دقيقه تمام! آقا ديگر اين هم‌حجره‌اي ما با آن دوستش به هم زد كه زد. بالكل هم پروژه بازي رها شد. ايمان ما به قدري نيست كه منيّت‌مان را سركوب نمايد و كنترل. ولي دنياپرستي كفار آن‌قدر غليظ هست كه بر سر هدف مشترك، از خود بگذرند! عجيب است. تشكر