مشكل حبّ و بغض نيست. حبّ و بغض در همه انسان‌ها هست و بايد باشد. هيچكدام از اين آدم‌هايي كه رئيس دولت‌ها شده‌اند دشمن خوني نيستند تا كينه شتري داشته باشند. اتفاقاً حبّ و بغض‌ها معمولاً در مسير اسلام است و هم‌سو. مشكل در خودخواهي پنهان است، نوعي خودخواهي مذهبي كه بين متديّنين مرسوم است، نوعي تكبّر كه مؤمنين را مي‌‌گيرد. زمان خدمت كه مي‌رسد، مي‌پندارند فقط «خود» مي‌توانند حل مشكل نمايند و هيچ انسان ديگري توان ندارد. نوعي تكبّر كه گمان مي‌كنند تمام راه‌حل‌هاي عالم تنها در جيب آنان ريخته مي‌شود و فقط آنان هستند كه منزل‌گاه الهامات الهي مي‌باشند. هماناني اين بلا را سر ملّت مي‌آورند كه قائل به انحصارند و هيچ طريق ديگري برنمي‌تابند. هر كلام ديگري را ناحق تصوّر مي‌كنند و همه را ضالّ مي‌دانند. اينان هيچ خدمتي به نظام اسلامي نمي‌كنند مگر زماني كه قدرت را كسب نمايند. آن‌گاه غروري كه مختصّ مؤمنان ضعيف است مي‌گيردشان و آن بد غروري است. گناهكار در درگاه خدا ناله و زاري مي‌كند از كچ‌فهمي‌ها و بدرفتاري‌هايش، ولي جهل مركّب در اين قشر مذهبي نوعي جاهل متنسّك مي‌سازد كه راه‌ها را به روي ديگران مي‌بندد. آن كه اشارت به زنش داشتيد، خطاست اگر كسي بپندارد از سر لجاجت با مسعود ملعون زن را رها نموده است. چنين نيست كه اگر بود، همان سالي كه مسعود طريق ناصواب پيش گرفت چنين مي‌كرد، نه يك‌سال بعد. اسناد و مدارك صوتي و مكتوب موجود است و در http://chamankhah.ir به نمايش درآمده. صداي مسعود هست كه به دخترش توصيه طلاق مي‌كند، تا مسئول بخش خواهران «حسينيه انديشه» شود! دختر براي اطاعت از پدر رفت تا به جايي برسد؛ به «هويت اجتماعي». نتيجه چنين محاكمه‌اي پيشاپيش معلوم است. وقتي همسايه دست چپي مي‌گويد: اين شش پسر كه مفتون پدر هستند، اگر دختر نيز مانند برادرانش باشد هيچ راهي براي اصلاح ذات‌البين نيست! تشكر از توجه شما.